Do Afrodyty, Safona – interpretacja i analiza
Safona to starożytna poetka grecka, która założyła szkołę dla dziewcząt na wyspie Lesbos. Były one jednocześnie czcicielkami Afrodyty, czego wyraz można znaleźć w niniejszym wierszu. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do bogini piękna, bowiem znaleźć można liczne apostrofy do Afrodyty. Apostrofa pojawia się już w tytule utworu, który wskazuje na to, że wiersz w całości będzie skierowany do bogini piękna.
Podmiot liryczny to kobieta, która przedstawia sytuację, gdy zwraca się do Afrodyty, a ona decyduje się wysłuchać próśb o pomoc w miłości. Kobieta odczuwa cierpienie, lęk i utraciła nadzieję na szczęście. Powodem takiego stanu jest nieszczęśliwa miłość.
Podmiot liryczny zarzuca bogini, że jest sprawczynią jej nieszczęść, gdyż to właśnie Afrodyta odpowiada za piękno i miłość i to ona rozbudziła nieszczęśliwe uczucie. Dlatego też kobieta zwraca się do niej:
Nęcąca w zdradne sieci córo Zeusa,
I błagam, smutkiem nie dręcz mego serca.
Mimo żalu do bogini, podmiot liryczny jednocześnie pokłada w niej jedyną nadzieję na odzyskanie szczęścia i spokoju. Mówi bowiem:
Nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie,
I stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili
Po mojej stronie.
Widać zatem zrównanie sacrum i profanum, gdyż sytuacja liryczna przedstawia dialog pomiędzy człowiekiem a boginią. Afrodyta wykazuje się ludzkimi odczuciami: empatią i współczuciem, pragnie pomóc kobiecie.
Utwór składa się z siedmiu strof pisanych tzw. strofą saficką. Składa się ona z czterech wersów. Pierwsze trzy to tzw. wersy większe, które są jedenastozgłoskowe, a ostatni to wers mniejszy, pięciozgłoskowy.
Oprócz apostrofy, w utworze odnaleźć można także liczne epitety, m.in.: „złoty wóz”, „czarna ziemia”, „serdeczny żar”.