Dzień, którego nie zapomnę – opowiadanie

Wiele dni było dla mnie naprawdę niezwykłych i wartych zapamiętania, jednak dniem, którego nie zapomnę były moje siódme urodziny. Było ciepłe lato, a ja jak zwykle obudziłam się wcześniej, nie mogąc doczekać się nadchodzących niespodzianek. Co roku moi rodzice od rana obdarowywali mnie i szykowali niespodzianki. Tym razem było inaczej.
Zjedliśmy normalne śniadanie, a po nim poprosili mnie bym jak co sobotę posprzątała dokładnie swój pokój. Próbowałam delikatnie zapytać mamę:
- Czy mamy jakieś specjalne plany na dziś?
- Nie, dlaczego pytasz?
- Chciałam po prostu wiedzieć.
Zrobiło mi się przykro, ale nie chciałam tego okazywać. Poszłam sprzątać swój pokój i z każdą chwilą robiłam się coraz smutniejsza. Jak rodzice mogli zapomnieć o moich urodzinach? Było to naprawdę okropne uczucie.
Układałam rzeczy na półkach gdy usłyszałam, że ktoś wchodzi po schodach. Nie wszedł jednak do domu, choć zdawało się, że słyszałam jak uchylają się drzwi. Sprzątałam dalej, gdy usłyszałam dziwny dźwięk. Cichutkie postukiwanie wyprzedziło wejście małego, uroczego psiaka. Miał na szyi ogromną kokardę. Był moim prezentem urodzinowym.
Dzień, w którym dostałam Maxa jest dniem, którego na pewno nie zapomnę. Razem z moim spędzam wiele czasu na zabawach i cały czas uczę go nowych sztuczek. To mój najlepszy przyjaciel, którego bardzo kocham. Rodzice nie mogli mi sprawić lepszego prezentu. Tamte urodziny są dla mnie niezapomnianymi.