„Romantyczność” to jedna z najbardziej znanych ballad autorstwa Adama Mickiewicza. Poetycka opowieść dotyka problemu miłości, odmiennego postrzegania świata, a także samotności w tłumie. Przedstawiona w balladzie bohaterka prezentuje postawę bliską romantykom.
Interpretacja
Balladę interpretować można przede wszystkim jako manifestację romantycznego sposobu postrzegania świata. Odbiorca ma okazję przyjrzeć się sytuacji zakochanej dziewczyny nierozumianej przez tłum. Karusia kocha miłością prawdziwą, mocną, której nie jest w stanie pokonać nawet śmierć. Zwraca się do zmarłego ukochanego prosząc go o zabranie jej z tego świata. Widzi różnice pomiędzy swoją osobą a tłumem – ludzie nie dostrzegają tego co ona, jednak wierzą w powrót Jasieńka i modlą się. Zwrot ku kulturze ludowej oraz pojawienie się nadzwyczajnych zjawisk jest także charakterystyczne dla romantyzmu. Kontrast pomiędzy postawą Karusi, oraz postawą mędrca jest przedstawieniem kontrastu pomiędzy romantycznym światopoglądem, a wyłącznie rozumowym postrzeganiem świata. Romantycy podkreślali rolę duchowości i uczuć, o czym świadczy nie tylko sam tekst ballady, ale i zamieszczony przed nim cytat Szekspira, mówiący o „oczach duszy”.
Analiza
Analizowany utwór to ballada, czyli gatunek, który posiada cechy charakterystyczny zarówno dla liryki, jak i dla epiki oraz dramatu. Utwór posiada fabułę – jest opowieścią o dziewczynie, która zwraca się do ducha ukochanego. Scenie przygląda się mędrzec, który nie potrafi patrzeć oczami serca i nie umie dostrzec tego, co dane jest widzieć Karusi. Użyte zostały rymy naprzemienne. Test jest niezwykle emocjonalny dzięki użyciu wykrzyknień oraz pytań retorycznych. Całość zakończona jest przesłaniem.
Streszczenie
Pierwsza strofa zawiera przedstawienie sytuacji, wprowadzenie do opisywanej sceny. Rzecz ma miejsce w ciągu dnia, w miasteczku. Przedstawiona zostaje dziewczyna, która zachowuje się w sposób niezrozumiały. Zdaje się próbować schwycić, porozmawiać z czymś, co nie jest widoczne dla tłumu.
Karusia zwraca się do zmarłego ukochanego. Zapytuje go, czy to naprawdę on przyszedł. Wspomina śmierć Jasieńka, która miała miejsce dwa lata wcześniej. Monolog zakończony jest wypowiedzią dziewczyny, zasmuconej odejściem ukochanego, które miało miejsce wraz z pianiem koguta i nastaniem poranka.
Kolejne strofy stanowią przedstawienie tłumu, który znajduje się dookoła dziewczyny. Nietypowo zachowująca się młoda kobieta przyciąga uwagę. Tłum zaczyna się modlić, wierząc, że ukochany powrócił do Karusi i jest przy niej. Takiemu poglądowi przeciwstawia się mędrzec, dowodząc, że nic nie dostrzega. Odpowiedzią na jego słowa jest pierwszoosobowa wypowiedź narratora, który udowadnia mu, że mędrzec nie posiada wiedzy dostępnej dla ludu oraz umijetności, które pozwoliłyby na doświadczenie tego, czego tłum stał się udziałem.