„Głos w sprawie pornografii” Wisławy Szymborskiej to ironiczny wiersz, w którym poetka dokonuje przewrotnego porównania myślenia do pornografii. Tekst jest stylizowany na wywód, w którym udowadnia się postawioną tezę: „Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie” za pomocą kolejnych argumentów. Pozorna krytyka myślenia stanowi jednak ukrytą pochwałę, dzięki zastosowaniu ironii jako najważniejszej kategorii estetycznej. W ten sposób sens dosłowny staje się bowiem zaprzeczeniem sensu ukrytego.
W leksykalnej warstwie tekstu dominują określenia odnoszące się do sfery wyuzdanej erotyki. Mowa jest zatem o „swawolach”, „rozwiązłych analizach”, „wszetecznych syntezach” czy „lubieżnym obmacywaniu drażliwych tematów”. Zestawienie seksu i czynności intelektualnych opiera się na spostrzeżeniu, że pomiędzy tymi dwiema sferami istnieją pewne cechy wspólne. Jedna i druga czynność ma bowiem charakter niezwykle osobisty i intymny, wiąże się z odkrywaniem tajemnicy.
Czynność myślenia zostaje porównana do najbardziej perwersyjnych form seksualności: miłosnych trójkątów i czworokątów, związków kazirodczych i homoerotyki. Używanie rozumu „wykoleja”, „deprawuje” i „stręczy do nierządu”. Fakt, że poetka zestawia wysiłek intelektualny z negatywną oceną wynika z tego, iż zauważa ona podobne tendencje w kulturze współczesnej. Świadczy o tym zwłaszcza stwierdzenie, że szczególnie naganny jest gust ludzi myślących, którzy wolą książki bez obrazków i nie podobają im się „różowe pośladki z pism ilustrowanych”.
Oznacza to, że w dzisiejszym świecie myślenie wydaje się czynnością zakazaną i piętnowaną. Kultura masowa karmi odbiorców obrazkami i pornografią, które wypaczają społeczne gusty. Tym samym dokonuje się przewartościowanie tradycyjnych pojęć i moralności. To, co powinno zasługiwać na pochwałę, jest traktowane jako szkodliwa odmienność i perwersja na miarę pornografii. Wiersz Szymborskiej to zatem ironiczny komentarz do współczesności.