Biografia
Wisława Szymborska urodziła się w 1923 roku na Prowencie, w okolicach Kórnika, w województwie poznańskim. Wychowywała się w Toruniu i w Krakowie, gdzie ukończyła Gimnazjum Sióstr Urszulanek. W czasie okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne komplety nauczania. Pracowała również jako urzędniczka na kolei. Jako poetka debiutowała w 1945 roku w „Dzienniku Polskim”, w latach 40. studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1948 roku wyszła za Adama Włodka i pod jego wpływem w 1950 roku wstąpiła do PZPR. W latach 60. Związała się z Kornelem Filipowiczem, z którym jednak nigdy nie zamieszkała. Od 1952 Szymborska była członkiem Związku Literatów Polskich. W 1996 roku została Laureatką Literackiej Nagrody Nobla. Zmarła w 2012 roku w Krakowie. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim.
Charakterystyka twórczości
Wisława Szymborska to jedna z najwybitniejszych polskich poetek współczesnych. Jej debiutancki tom poetycki „Dlatego żyjemy” z 1945 roku był utrzymany w duchu socrealizmu, podobnie jak „Pytania zadawane sobie” z 1954 roku. Począwszy natomiast od „Wołania do Yeti” Szymborska dała się poznać jako wytrawna twórczyni literatury. Jej dzieło, niewielkie objętościowo, jest niezwykle bogate w sensy filozoficzne. Wiersze Szymborskiej wyrażają zdziwienie nad samym istnieniem i jego niezliczonymi paradoksami. Poetka skupia się na tkwiących w człowieku sprzecznościach, jego aspiracji do wielkości i rozwiązywania zagadek bytu, które kontrastują z człowieczą kruchością i przemijaniem. Filozoficzne pytania powracają w tomach „Sól”, „Sto pociech” i „Wszelki wypadek”.
Szymborska posługuje się poetyką mini-paraboli. Buduje małe fabuły prowokujące czytelnika do własnych przemyśleń, a nad wszystkim góruje ironia i autoironia poetki. Twórczość ta sytuuje się w kręgu poezji intelektualnej, rodzaju umysłowej zagadki, zmuszającej czytelnika do interpretacyjnego wysiłku. W zbiorach „Wielka liczba”, „Ludzie na moście” oraz „Koniec i początek” poetka rozważa dokonania ludzkiej cywilizacji z perspektywy końca XX wieku. Skupia się na ludzkiej samotności i bezradności w obliczu dziejowych kataklizmów.