Biografia
Henrik Ibsen urodził się w 1828 roku w Skien, w Norwegii. Pochodził z rodziny kupieckiej. Jeszcze przed osiągnięciem pełnoletniości pisarz musiał podjąć pracę zarobkową, jako pomocnik aptekarza w Grimstad. W 1850 roku zamieszkał w Christianii (dzisiejszym Oslo), gdzie debiutował jako dramaturg, wystawiając swoją pierwszą sztukę „Grób Hunów”.
Następnie twórca przeniósł się do Bergen. W teatrze Det Norske otrzymał stanowisko pomocnika reżysera i zaczął również wystawiać własne dzieła. W 1858 roku ożenił się z Zuzanną Thoresen; z tego związku na świat przyszedł syn Sigurd. W 1857 roku Ibsen został zatrudniony jako szef Norweskiego Teatru Christiania. Wkrótce jednak emigrował z kraju i żył między Włochami i Niemcami. Do Norwegii wrócił dopiero w 1891 roku. Zmarł w Christianii w 1906 roku.
Charakterystyka twórczości
Ibsen to jeden z najwybitniejszych europejskich dramaturgów. Jego sztuki cieszą się ogromną popularnością i należą do kanonu dwudziestowiecznego dramatu. W początkowym okresie twórczości Ibsen sięgał po tematykę historyczną, zwłaszcza interesowały go dzieje Norwegii (np. „Rycerze Północy”, „Pretendenci do tronu”), ale również czasy starożytne. W jego dziełach z tego czasu widoczne były wyraźne tendencje romantyczne.
Po emigracji z ojczyzny Ibsen zaczął skupiać się na problemach uniwersalnych. Najwybitniejsze sztuki dramaturga obnażały dwuznaczną moralność mieszczaństwa, a metodami portretu były realizm i naturalizm. Wiele miejsca poświęcił Ibsen bohaterkom kobiecym, jak Nora z dramatu „Dom lalki” (lub „Nora”), która zyskuje świadomość własnej wartości i porzuca rolę potulnej żony. W jednym z najsłynniejszych dzieł, w symbolicznej „Dzikiej kaczce” analizował z kolei Ibsen zderzenie złudzeń z rzeczywistością i zagadnienie prawdy oraz osobistej wolności. Inne znane dramaty Ibsena to między innymi „Upiory”, „Peer Gynt” czy „Wróg ludu”.