Biografia
Zygmunt Krasiński przyszedł na świat 19 lutego 1812 roku w Paryżu. Wywodził się ze znamienitej rodziny magnackiej - Krasińskich herbu Ślepowron. Od najmłodszych lat obracał się w kręgach arystokracji, co umożliwiło mu zdobycie gruntownego wykształcenia (uczył się w domu pod czujnym okiem największych nazwisk epoki - m. in. Józefa Korzeniowskiego, wybitnego dramaturga). Następnie rozpoczął studia prawnicze w Warszawie, lecz szybko porzucił tę drogę. Kiedy w 1829 r. odbył się pogrzeb prezesa Sądu Sejmowego - Piotra Bielińskiego, wszyscy koledzy Krasińskiego wzięli w nim udział. Na zajęciach pojawił się tylko syn Wincentego Krasińskiego - byłego dowódcy wojsk napoleońskich, który następnie przyjął lojalną postawę wobec władz zaborczych. Akt ten rozsierdził resztę studentów, a Zygmunt Krasiński został nawet spoliczkowany przez Leona Łubieńskiego. Po tym incydencie nigdy nie pojawił się już w szkole, decydując się na wyprawę do Szwajcarii.
Pobyt w obcym kraju znacząco wpłynął na przyszłego poetę, który zetknął się zarówno z popularną wówczas literaturą, jak i wywierającymi największy wpływ prądami filozoficznymi. Jednak wciąż pozostawał pod wpływem ojca. To właśnie on wymusił na nim bierność w czasie powstania listopadowego. W latach 1832 - 1833 Wincenty Krasiński chciał nakłonić syna do pracy dla rosyjskiego dworu. Jego zamiary nie spełniły się, a autor „Irydiona” ponownie udał się na zachód, tym razem na teren dzisiejszych Włoch. Tam, częściowo wolny od wpływu ojca, nawiązał romans z Joanną Bobrową. Rozwinął także kilka niezwykle cennych relacji - m. in. ze Słowackim, Norwidem i Augustem Cieszkowskim (filozofem i myślicielem społecznym).
Największą miłością Krasińskiego była Delfina Potocka. Poznali się oni w Neapolu (1838), a ich związek przetrwał do 1846 r. Co ciekawe, w tym czasie, działając pod przymusem ojca, poślubił Krasiński Elizę Branicką, która dała mu czworo dzieci. Sytuacja ta często znajdowała odbicie w twórczości wybitnego literata.
Już od lat 30 Krasińskiego nękały problemy zdrowotne. Groziła mu ślepota, a nieustanne napięcie między nim i ojcem doprowadziło do rozstroju nerwowego. W ostatnich latach życia różne dolegliwości nasiliły się, a złe samopoczucie twórcy potęgowała gruźlica. Autor „Nie-Boskiej komedii” zmarł 23 lutego 1859 r. w Paryżu.
Charakterystyka twórczości
Literaturą zainteresował się Krasiński już w Warszawie. To właśnie w tym mieście stworzył pierwsze dzieła. Będąc na emigracji, napisał dwa największe dramaty swego autorstwa, które opublikowane zostały anonimowo - „Nie-Boską komedię” (1835) oraz „Irydiona” (1836). Oba dzieła cechują się niezwykłym wręcz bogactwem motywów, złożonością oraz mistrzowską kompozycją. Łączą się one z poglądami filozoficznymi twórcy zaliczanego do grona trzech wieszczów romantycznych. Krasiński był przekonany, iż historia jest procesem celowym, który buduje Królestwo Boże. W konserwatywnej wizji poety (wynikała ona ze skomplikowanych relacji z ojcem oraz środowiska, w jakim dorastał) na czele narodów zmierzających ku ostatecznym wydarzeniom stoi arystokracja.
Krasiński pisał także utwory liryczne. Te jednak nigdy nie zyskały większego uznania, rozmywając się w ogromie romantycznych dokonań. Nie mniej jednak wiele uwagi przykłada się do jego dzieł podejmujących tematykę społeczno - polityczną (również wierszy, poematów itp.). Także w nich odnaleźć można wartości obecne w systemie myślowym wieszcza, jego konserwatywnej wizji mesjanizmu.
W pamięci potomnych na stałe zapisały się także listy, jakie pisał Krasiński do Delfiny Potockiej. Stanowią one szczególny, jedyny w swym rodzaju zapis miłości romantycznej, a więc zmagającej się z przeciwnościami losu.
Najważniejsze dzieła
„Agaj-Han” (1833), „Nie-Boska komedia” (1835), „Irydion” (1836), „Psalmy przyszłości” (1844 - 1848, seria utworów poetyckich o charakterze historiozoficznym i religijnym), Listy do Delfiny Potockiej.