Antoni Słonimski urodził się w Warszawie w 1895 roku. Pochodził z rodziny żydowskiej, co w późniejszym okresie sprowadziło na niego ataki prasowe ze strony antysemitów. Słonimski z bólem zauważał, iż mnie przeklina język, w którym tworzę i podkreślał, że zagranicą nikt mnie […] szyderczo nie pytał/ O krew moją i dziadów, którymi się szczycę (wiersz „Smutno mi, Boże”). Mimo to Słonimski nie zdecydował się porzucić Polski i pozostał związany emocjonalnie z krajem swojego pochodzenia,
Słonimski skończył Szkołę Sztuk Pięknych i zaczynał jako artysta plastyk. Szybko jednak związał się z poezją i współtworzy m.in. poetycką grupę Skamander. Politycznie związany był z „Wiadomościami Literackimi”, czołowym międzywojennym czasopismem liberalno-lewicowej inteligencji – na ich łamach publikował słynne, pełne ironii „Kroniki tygodniowe”. Wyszydzał w nich fanatyzm zarówno prawicowy, jak i lewicowy, tak faszyzm, jak i komunizm. W trakcie II wojny światowej Słonimski znalazł się na emigracji w Londynie. Po 1945 roku rozpoczął współpracę z instytucjami kulturalnymi nowej, komunistycznej władzy, a w 1951 roku wrócił do Polski. Stosunkowo szybko jednak poróżnił się z komunistami i zaczął angażować się w inicjatywy opozycyjne. W 1964 należał do pomysłodawców słynnego „Listu 34”, krytykującego politykę kulturalną PRL, w późniejszym okresie zaś protestował przeciw antysemickiej kampanii w 1968 roku oraz zmianom konstytucji w 1976 (wprowadzono wówczas do ustawy zasadniczej fragmenty podkreślające zależność Polski od Związku Radzieckiego). Słonimski pomagał opozycjonistom również finansowo, dając zatrudnienie młodemu przeciwnikowi władz, Adamowi Michnikowi, którego uczynił swoim sekretarzem. Poeta związany był z ośrodkiem dla niewidomych w Laskach – w testamencie przeznaczył mu prawa do swoich utworów.
W okresie XX-lecia międzywojennego Słonimski był bardzo zafascynowany postępem technologicznym. Napisał wówczas dwie powieści science-fiction: „Torpeda czasu” i „Dwa końce świata”. Uchodzą one za jedne z najwybitniejszych fantastycznych dzieł tego okresu. W 1936 roku wydał, wspólnie z Julianem Tuwimem, zbiór satyr i humoresek „W oparach absurdu”. Prócz tego do jego twórczości zaliczają się sztuki teatralne (m.in. „Murzyn warszawski”) oraz krytyka literacka. Zostawił po sobie również autobiograficzny tom „Alfabet wspomnień”. Oczywiście najważniejszą częścią dziedzictwa Słonimskiego pozostaje jego poezja – wskazać tu trzeba tomy „Droga na Wschód”, „Z dalekiej podróży”, „Oko w oko”, „Alarm”. Utwory owe wyróżniają się zaskakującym połączeniem czerpiącej z romantyzmu estetyki z wręcz pozytywistycznym przesłaniem, wiarą w rozwój, naukę i postęp ludzkości.
Twórczość Słonimskiego do tej pory pozostaje wyjątkowym świadectwem niepokojów i nadziei swojej epoki. Powieści i wiersze ukazują lęk przed faszyzmem i komunizmem, a także pragnienie lepszego świata i wiarę w demokrację. „Kroniki tygodniowe” zaś są oryginalnym i pasjonującym opisem życia intelektualnego międzywojennej Polski. Poeta zmarł w 1976 roku.