Albert Camus uchodzi za jednego z ostatnich francuskich pisarzy starego typu. Przy czym sformułowanie „stary typ” nie oznacza tu anachronizmu, a raczej pewien rodzaj wielkości, która zanikła w naszych czasach. Jak bowiem zauważył historyk, Tony Judt, dawniej we Francji wybitny pisarz nie był tylko królem księgarskich półek, ale również prawdziwym autorytetem moralnym, zobowiązanym do zabierania głosu w najważniejszych sprawach. Co istotne, Camus spełnił pokładane w nim nadzieje – głosząc prawdy często niepopularne wśród współczesnych, którym jednak historia przyznała rację.
Albert Camus urodził się w Algierze w 1913 roku (Algieria była wówczas kolonią francuską). Pochodził z ubogiej rodziny, w dodatku został szybko osierocony, kiedy jego ojciec zginął na froncie I wojny światowej. Dzięki wsparciu wrażliwych nauczyciel Albert otrzymał dobrą edukację.
Mimo, że w Algierze działał uniwersytet na wysokim poziomie, Camus nie mógł nie odczuwać prowincjonalizmu swojego miasta – zwłaszcza w porównaniu z Paryżem, który uchodził za ówczesną stolice kultury. Młody Albert spełnił swoje marzenie i udał się w podróż do stolicy Francji. Niestety, trafił na zły czas – wybuchła bowiem II wojna światowa. Francja szybko została pokonana i trafiła pod jarzmo hitlerowskiej okupacji.
Camus zaangażował się w podziemną aktywność kulturalną, wydając pismo „Combat”. W 1942 roku opublikował swoją pierwszą głośną powieść. „Obcy”, bo o nim mowa, przedstawia dzieje Francuza, który dokonuje morderstwa na terenie jednej z kolonii. Autor nie wyjaśnia, kim jest bohater – czy szlachetnym buntownikiem, czy obłąkanym potworem. Dzięki tej niejasności czytelnik odczuwa absurdalny charakter bytowania na ziemi. Owo poczucie, że świat oszalał, którego pełne są karty powieści, skłoniło wielu krytyków do zaklasyfikowania jej do nurtu znanego jako egzystencjalizm. Camus wielokrotnie odcinał się od takich zestawień, ale trudno ukryć, że w jego twórczości znaleźć można wiele punktów zbieżnych z myślą egzystencjalistów.
W 1947 roku Camus opublikował „Dżumę”, swoje najsłynniejsze dzieło. Jest to powieść o zarazie szerzącej się w Oranie. Choroba może zostać odczytana jako metafora zła politycznego – przede wszystkim nazizmu – które zaatakowało XX-wieczną Europę. Ale postawy ludzi wobec dżumy mają też znaczenie dużo bardziej uniwersalne. Camus zastanawia się bowiem, w jaki sposób ludzie nadają swojemu życiu sens i czy mogą w tym dziele osiągnąć sukces.
Pisarz publikował również liczne eseje, w tym na tematy bieżące. Interesująca jest jego postawa wobec komunizmu. Chociaż przed wojną należał na krótko do partii komunistycznej, to później pozostawał bardzo krytyczny wobec tej ideologii. Dzisiaj wydawać się to może czymś normalnym, ale wśród powojennych francuskich intelektualistów bardzo silna była moda na wychwalanie Związku Radzieckiego i rewolucji. Camus, który którego odrzucała wszelka dyktatura i przemoc, wykazał się nie lada odwagą intelektualną, krytykując swoich kolegów po piórze. Zapłacił za to zresztą, padając ofiarą swego rodzaju ostracyzmu towarzyskiego.
W 1957 roku Camus otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Zmarł trzy lata później.