Zainteresowanie wschodem, jego kulturą oraz sztuką było zjawiskiem charakterystycznym dla epoki romantyzmu. Orientalizm jako zjawisko występował w wielu utworach. Jego przejawy dostrzec można również w cyklu sonetów napisanych przez Adama Mickiewicza.
Orientalizacja dostrzegalna jest na kilku poziomach. Zachwyt Wschodem przejawia się zarówno w języku, jak i w opisach przyrody, rzeczywistości, która staje przed oczami podmiotu lirycznego.
Orientalizacja języka widoczna jest przede wszystkim w nazewnictwie. Wieszcz nie stroni od używania określeń zapożyczonych. Używa on oryginalnych określeń poszczególnych miejsc, a także słów, które odnoszą się między innymi do elementów świątyń.
Przejawem orientalizmu w cyklu sonetów autorstwa Adama Mickiewicza jest także pojawienie się w nich postaci Mirzy. Przewodnik jest nie tylko osobą znającą realia miejsca, w którym się znajduje. Jego postawa zostaje zestawiona z postawą podróżnika.
Kolejnym z przejawów orientalizmu jest zachwyt przyrodą Wschodu. Zainteresowanie naturą jest charakterystyczne dla całego nurtu, jednakże w „Sonetach krymskich” widocznym jest podkreślenie niezwykłości obserwowanych widoków. Przyroda zdaje się być potężna, ale zdaje się być również tajemnicza, fascynująca. Podmiot liryczny od momentu kiedy wędruje przez step pozostaje pod jej wielkim wrażeniem. Świadczy o tym nie tylko sam fakt przedstawienia przyrody ale i zastosowane środki artystyczne, które odwołują się do wszystkich zmysłów.
Zastosowanie orientalizmu w „Sonetach krymskich” to ciekawy zabieg, który pełni różnorakie funkcje. Jedną z nich jest możliwość przedstawienia różnic w poglądach, zachwytu przyrodą i obcą kulturą, ale i przedstawienie samotności oraz tęsknoty wędrowca.