Agnieszka Osiecka zajmuje specyficzne miejsce w dziejach polskiej literatury. Rzadko wymieniana jest w podręcznikach akademickich, nie zestawia się jej z wielkimi poetami XX wieku. Ale nie da się ukryć, że wielu z nich prześciga popularnością – któż z nas potrafi zacytować poemat Czesława Miłosza, czy wiersz Zbigniewa Herberta? Natomiast chyba każdy zaśpiewa fragment którejś z licznych (ponad dwóch tysięcy) piosenek Osieckiej. A pamiętać trzeba, że wiele z nich napisanych zostało ponad pół wieku temu!
Agnieszka Osiecka urodziła się w 1936 roku w rodzinie inteligenckiej. W latach pięćdziesiątych studiowała dziennikarstwo – jak jednak sama przyznawała, najlepszą szkołą była dla niej współpraca ze Studenckim Teatrem Satyryków. Kończyła się noc stalinizmu i kultura polska odżywała – a wraz z nią ruch studenckich. Osiecka, ze swoimi błyskotliwymi tekstami, doskonale wpasowała się w klimat zdominowany przez młodych, zdolnych twórców.
W późniejszym okresie poetka współpracowała z Kabaretem Olgi Lipińskiej, Polskim Radiem i wieloma wybitnymi polskimi muzykami. To ona napisała przeboje, takie jak „A ja wolę moją mamę” (ponadczasowy dziecięcy hit Majki Jeżowskiej), „Balladę o pancernych” (piosenkę z czołówki słynnego serialu „Czterech pancernych i pies”), czy wykonywane przez Marylę Rodowicz „Niech żyje bal” i „Małgośka”. Tematyka utworów Osieckiej była bardzo zróżnicowana – dotyczyły one zarówno życia uczuciowego („Sing sing”), jak i wojny („Nim wstanie dzień”). Wszystkie jednak wyróżniały się chwytliwością i ujęciem najważniejszych spraw w prostych słowach.
Agnieszka Osiecka prowadziła bujne życie uczuciowe. Miała liczne romanse, między innymi z ważnymi postaciami życia kulturalnego, takimi jak Marek Hłasko, czy Jeremi Przybora. Ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem pochodzi jej córka Agata (popularna dzisiaj felietonistka). Osiecka nie radziła sobie jednak z życiem osobistym, do czego przyczyniała się choroba alkoholowa. Jednocześnie pozostawała osobą bardzo ciepłą. Jeden z jej znajomych wspominał:„Miała niezwykłą cechę, mianowicie każdego wysłuchiwała z życzliwością i każdy nie wiadomo kiedy zwierzał się jej z najbardziej intymnych swoich spraw. Uwodziła tym, niekoniecznie w sensie erotycznym. Była intensywna w obcowaniu z ludźmi. Miała przez to niezliczone grono przyjaciół, którzy traktowali ją jako doradcę, spowiednika niemal. […] O nikim nie mówiła źle, każdego starała się dowartościować.
Agnieszka Osiecka zmarła w 1997 roku. Jej spuścizną opiekuje się fundacja „Okularnicy”, założona przez córkę poetki. Natomiast po jej wiersze chętnie sięgają do dziś muzycy, tacy jak choćby Kasia Nosowska czy Karolina Cicha.