Ryszard Kapuściński to jeden z niewielu współczesnych polskich pisarzy, którzy doczekali się nie tyle nawet uznania, co olbrzymiej popularności na całym świecie. Początkowo niewiele zapowiadało tę przyszłą karierę. Kapuściński przyszedł na świat w 1932 roku w Pińsku – jego dzieciństwo i młodość przypadły na okres wojny i związane były z biedą oraz niedostatkiem. W latach pięćdziesiątych studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Jak sam wspominał, był to trudny okres do nauki, co wiązało się chociażby z brakiem książek i zamknięciem komunistycznej Polski na świat zewnętrzny.
Kapuściński miał dwadzieścia kilka lat, gdy rozpoczął współpracę z prasą młodzieżową. Już w 1956 roku, korzystając z liberalizacji cenzury, opublikował reportaż poświęcony Nowej Hucie – wówczas był to sztandarowy projekt władz komunistycznych. Tymczasem Kapuściński, podobnie jak Adam Ważyk w „Poemacie dla dorosłych”, opisał niedole życie zwykłych ludzi zaangażowanych w budowanie tego „idealnego” socjalistycznego miasta.
W następnych latach Kapuściński opublikował w prasie serie reportaży poświęconych naszym rodzimym sprawom. W 1962 roku ukazały się one w formie książki, pod tytułem „Busz po Polsku”.
Jednak to, co przyniosło sławę Kapuścińskiemu, to reportaże poświęcone zagranicy. Nasz autor już w latach pięćdziesiątych odbywał podróże w inne strony świata. Wspomnieniowe „Podróże z Herodotem” (2004) opisują debiutancką wyprawę do Indii – stres związany z opuszczeniem rodzimego kraju, kłopoty z językami obcymi, czy padniecie ofiarą kradzieży. Po tej dziewiczej wizycie w Azji Kapuściński zaczął regularnie pisać korespondencje z innych kontynentów.
Często podkreśla się, że autor miał trzy fascynacje – Afrykę, Amerykę Południową i Azję. Tej pierwszej poświęcił między innymi tom „Heban” (1998), zaś „Imperium” (1993) opisywało rozpięcie Rosji i Związku Radzieckiego między Europą a Azją. Niestety, reporterowi nie udało się przed śmiercią napisać „syntetycznej” książki, dotyczącej jego relacji z Ameryką Łacińską. Zamiast tego opublikował szereg pomniejszych reportaży, takich jak chociażby „Wojna futbolowa” (1978).
Kapuściński opisywał najchętniej zwykłych ludzi, zwłaszcza tych słabych i pogrążonych w biedzie, ale nie stronił również od prób analizy mechanizmów władzy. Tutaj wyróżnić trzeba dwie książki. „Cesarz” (1978) to historia upadku Hajle Selasje, władcy Etiopii. Z kolei „Szachinszach” (1982) przynosi opowieść o upadku monarchii w Iranie i rewolucji islamskiej pod wodzą Ajatollaha Chomeiniego.
Kapuściński opublikował również kilka tomów „Lapidariów” – quasi-poetyckich, refleksyjnych zapisków, dotyczących świata oraz postrzegania innych ludzi.
Ryszard Kapuściński zmarł w 2007 roku. W 2010 roku ukazała się biografia reportera, pióra Artura Domosławskiego („Kapuściński non-fiction”). Ta niezwykle interesująca książka postawiła szereg pytań związanych z kultowym autorem. Domosławski zwracał uwagę, że Kapuściński nie cofał się przed przeinaczaniem faktów – czy to dla potrzeb ubarwienia narracji, czy to z powodów politycznych. Biograf ukazał także skomplikowane życie osobiste reportera, który nie stronił od romansów, oraz jego zaangażowanie w komunizm. Wszystko to nie unieważnia oczywiście dorobku Kapuścińskiego – podkreśla jednak, że był on osobą złożoną i niełatwą w ocenie.