Biografia
James Joyce urodził się w 1882 roku w Dublinie. Pisarz nie miał szczęśliwego dzieciństwa z powodu alkoholizmu ojca. Kształcił się w szkołach jezuickich, a następnie studiował filozofię i filologię na University College w Dublinie. Po zakończeniu edukacji Joyce wraz ze swoją towarzyszką życia, Norą Barnacle, wyjechał do Włoch. Pracował tam jako nauczyciel języka angielskiego oraz był urzędnikiem bankowym w Rzymie. Wkrótce pisarzowi urodziło się dwoje dzieci: syn Giorgio i córka Łucja. Małżeństwo ze swoją partnerką zawarł jednak dopiero po 26 latach związku.
W okresie I wojny światowej pisarz przebywał w Szwajcarii, a po jej zakończeniu mieszkał we Francji. W latach 30. Joyce zaczął cierpieć z powodu postępującej utraty wzroku. Zmarł w 1940 roku w Zurychu.
Charakterystyka twórczości
Joyce to jeden z najwybitniejszych dwudziestowiecznych pisarzy. Debiutował w 1907 roku jako poeta, książką „Muzyka kameralna”. W 1914 roku wydał zaś doceniony przez krytykę zbiór opowiadań „Dublińczycy”, w którym zawarł szczery portret ówczesnej Irlandii. Przed wydaniem swojego największego dzieła Joyce napisał jeszcze autobiograficzną powieść „Portret artysty z czasów młodości”. W 1922 roku opublikował zaś „Ulissesa” – wielką powieść opartą na konwencji przetworzonego mitu o Odyseuszu. Joyce wykorzystał w niej technikę strumienia świadomości, która znacząco wpłynęła na formę współczesnej powieści. Do nowatorskich dokonań pisarza należał również poemat prozą „Finnegans Wake”.