W wierszu „Sokrates tańczący” Julian Tuwim odnosi się do postaci tytułowego mędrca. Żyjący w V wieku przed naszą erą Sokrates uchodzi za jednego z najważniejszych filozofów w dziejach ludzkości. Nie zostawił on po sobie żadnych dzieł, ale występuje w dialogach swojego ucznia, Platona. Pojawiał się również w utworach ateńskiego komediopisarza Arystofanesa.
Sokrates wędrował po ulicach swych rodzimych Aten i zadawał przechodniom trudne pytania – w ten sposób sam poszukiwał mądrości oraz próbował nakierować rodaków na jej ścieżki. Powodowało to ich gniew, gdyż mędrzec wykpił niejednego możnego – ostatecznie Sokrates został oskarżony o demoralizowanie młodzieży i skazany na śmierć. Pogodził się z wyrokiem, chociaż miał szansę uciec z więzienia i wypił trującą cykutę.
Widać więc wyraźnie, że Sokrates to postać wzniosła, pełna powagi i mądrości. Przez stulecia był on dla Europejczyków symbolem idealisty i filozofa, wolącego oddać życie, niż zrezygnować ze swoich myśli i koncepcji.
Tymczasem u Tuwima widzimy innego Sokratesa. Dowiadujemy się mianowicie, iż:
Z zaułka śmieją się uczniowie,
Że się mistrzowi kręci w głowie,
Że się Sokrates spił.
Pijany mędrzec grzeje się w ciepłych promieniach, a później zaczyna tańczyć:
Prażę się w słońcu, gałgan stary...
Leżę, wyciągam się i ziewam.
[…]
I w głowie zamęt obłąkańczy?!
Wy patrzcie, jak filozof tańczy
Wydawać by się mogło, że jest to pojedynczy wybryk człowieka, który nadużył alkoholu – i tak to ewidentnie widzą uczniowie, jedni z rozbawianiem, drudzy z potępieniem. Wszakże mędrzec powinien zajmować się dużo poważniejszymi sprawami, niż zabawa –powinien ukazywać ludziom, gdzie leży mądrość, rozważać pojęcia takie, jak sprawiedliwość, czy ojczyzna. Ale Sokrates dowodzi, że to co robi, wypływa z głębokich przemyśleń filozoficznych:
Niech się cieszy wielki Bóg,
Że Sokrates prawdę zna,
Że już wie! że wszystko ma!
Że już poszedł hen, za kraniec,
On - najmędrszy, on - wybraniec.
Jednak owa mądrość, którą posiadł, jest czym innym, niż sądzą jego uczniowie, czym innym, niż myślał kiedyś on sam. Mądrością okazuje się umiejętność czerpania z radości życia – cieszenie się tańcem, winem, ciepłym dniem. Wzniosłe pojęcia, które przywoływane są kilkukrotnie w utworze (Zło i dobro, ludzie, bogi ; Cnota, prawda, piękno, bogi) są tak naprawdę drugorzędne – tym, co naprawdę się liczy, są proste przyjemności.
Julian Tuwim oferuje czytelnikowi oryginalny obraz antycznego filozofa. Obraz ów zgodny jest z przekazem historycznym w szczegółach (pojawia się żona Sokratesa, Ksantypa oraz wspomniany jest fakt, iż filozof był brzydki), jednak przedstawia inną interpretację jego filozofii, niż zazwyczaj ma to miejsce. Można wręcz stwierdzić, że w wierszu pojawia się fikcyjny Sokrates Tuwima, nie zaś prawdziwy filozof. Tuwim kładzie nacisk na radości płynące ze zwykłego życia – twierdzi, że prawdziwa mądrość polega na zrozumieniu, że to one nadają naszej egzystencji sens. Wszystko inne, mówi poeta, to tylko dodatek.
Forma utworu (kilka informacji) :
– układ rymów abab
– wyrażenia z mowy potocznej (Stary […] ale jary, hopsa, hopsa, hopsasa, Rypcium pipcium)
– wyliczenia (Zło i dobro, ludzie, bogi)
– wykrzyknienie
– podmiotem lirycznym jest Sokrates
„Stary człowiek i morze” to najbardziej znana z powieści Ernesta Hemingwaya. Akcja rozgrywa się na Kubie zapewne na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych...
Utwór zatytułowany „Stepy akermańskie” to sonet który otwiera cały cykl „Sonetów krymskich” napisanych przez Adama Mickiewicza....
„Przeprosiny Boga” Jana Kasprowicza to ludowa ballada pochodząca z ostatniego tomu utworów poety „Mój świat”. Tekst pod względem gatunkowym...
Streszczenie Dedykacja „Faust” rozpoczyna się dedykacją o charakterze inwokacyjnym. Przywołane zostają w niej duhy zwiewne które symbolizują przeszłość....
We fraszce podmiot liryczny zwraca się do zdrowia zauważając że jest ono potrzebne by cieszyć się jakimikolwiek radościami życia. Bez niego nie dają szczęścia ani...
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
Opracowanie Mit o Tantalu to opowieść o ulubieńcu bogów który przez swą zuchwałość został skazany na wieczną karę. Mit może być interpretowany przede...
„Potęga smaku” Zbigniewa Herberta to wiersz który odnosi się do konkretnej sytuacji społeczno-politycznej Polski a mianowicie czasów PRL-u. Tekst...
Utwór Mirona Białoszewskiego „Wywiad” pochodzi z końcowego etapu życia poety. Jest on ironiczną grą z „Rozmową mistrza Polikarpa ze śmiercią”...