W wierszu „Do losu” Julian Tuwim podąża za swoimi wielkimi poprzednikami (Horacy, Kochanowski) i niejako zdaje czytelnikom raport ze swojego życia i twórczości. A życie owo było zdecydowanie udane. Poeta nie może się uskarżać, skoro otrzymał od tytułowego losu miłość, pieniądze i przede wszystkim talent. Tenże zmienia rzeczywistość, jaką obserwuje autor – zwykłe mieszkanie przeobraża się w tęczę, zachwyca mirażami. Prawdziwym szczęściem jest umiejętność przeniesienia tych wspaniałych wizji na papier. Zwykła kartka staje się lutnią trubadura, gdy poeta nanosi na nią wersy swych dzieł. Chwila tworzenia to moment, kiedy autor wręcz dotyka boskości, drży Apollinowym […] rozmysłem.
Poeta zdaje sobie sprawę, iż jego twórczość będzie żyła w sercach czytelników, kiedy jego własne ciało rozpadnie się już w proch. Paradoksalnie jednak, nie jest to dlań źródłem pociechy. W tym momencie rozpada się schemat wiersza „Exegi monumentum”. Autor zdaje sobie sprawę, że wzniósł pomnik, ale nie jest to dla niego żadną pociechą. Według poety myśl „nie wszystek umrę” to zdanie śmieszne” Przecież on sam, jako człowiek, nie będzie żył – więc co dla niego może znaczyć, iż ktoś będzie czytał jego wiersze po latach? Bohater jednego z filmów Woody’ego Allena mówi: Nie chcę żyć w swoich dziełach, chcę żyć w swoim apartamencie. W gruncie rzeczy ten prześmiewczy tekst wyraża dobrze myśl Tuwima.
Utwór „Do losu” jest dwuznaczny. Z jednej strony Tuwim podkreśla, że tworzenie poezji rzeczywiście jest cudem, szczęściem niedostępnym dla większości ludzi, czymś, co nadaje życiu smak. Jednak sprzeciwia się przypisywaniu poezji metafizycznej roli. Wprawdzie dzięki niej możemy od czasu do czasy poczuć się, jakbyśmy byli w pobliżu Apollina, ale mimo to ciągle pozostajemy ludźmi. Nawet dla największego artysty smutną pozostaje świadomość własnej śmiertelności. Udawanie, że jest inaczej, wydaje się Tuwimowi błazeńskie.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– apostrofa (do losu)
Wiersz „Do Anny” autorstwa Daniela Naborowskiego stanowi dzieło które można usytuować na granicy między poezją metafizyczną a miłosną. Jak sugeruje...
Geneza „Król Edyp” to antyczna tragedia grecka autorstwa Sofoklesa. Jest jednym z siedmiu zachowanych w całości utworów tego twórcy. Sofokles...
Psalm 144 znajduje się w „Księdze psalmów” i nosi tytuł „Modlitwa króla za naród”. Psalm 144 jest utworem pochwalnym oraz dziękczynnym...
Geneza Wydana w 1936 r. (a wcześniej ukazująca się w odcinkach w „Kurierze Porannym”) „Cudzoziemka” Marii Kuncewiczowej bardzo szybko okazała się...
Wiersz Juliana Przybosia „Z Tatr” poświęcony został zmarłej taterniczce. Od razu więc poznajemy charakter utworu i spodziewać się możemy nawiązania do wzniosłej...
Krzysztof Kamil Baczyński często odwoływał się w swojej poezji losu jego pokolenia (tak zwane pokolenie Kolumbów) któremu przyszło się zmagać z tragicznymi...
„Heban” pozostaje pozycją szczególną w dorobku Ryszarda Kapuścińskiego. W opinii wielu krytyków jest on wręcz najwybitniejszym dziełem polskiego...
W „Piosence o końcu świata” Czesław Miłosz odwołuje się do motywu apokalipsy. Wizje zakończenia dziejów pojawiały się w literaturze od stuleci –...
„Pan od przyrody” Zbigniewa Herberta to wzruszający wiersz w którym poeta składa hołd swojemu dawnemu nauczycielowi. Profesor został ukazany jako wcielenie...
