W wierszu „Do losu” Julian Tuwim podąża za swoimi wielkimi poprzednikami (Horacy, Kochanowski) i niejako zdaje czytelnikom raport ze swojego życia i twórczości. A życie owo było zdecydowanie udane. Poeta nie może się uskarżać, skoro otrzymał od tytułowego losu miłość, pieniądze i przede wszystkim talent. Tenże zmienia rzeczywistość, jaką obserwuje autor – zwykłe mieszkanie przeobraża się w tęczę, zachwyca mirażami. Prawdziwym szczęściem jest umiejętność przeniesienia tych wspaniałych wizji na papier. Zwykła kartka staje się lutnią trubadura, gdy poeta nanosi na nią wersy swych dzieł. Chwila tworzenia to moment, kiedy autor wręcz dotyka boskości, drży Apollinowym […] rozmysłem.
Poeta zdaje sobie sprawę, iż jego twórczość będzie żyła w sercach czytelników, kiedy jego własne ciało rozpadnie się już w proch. Paradoksalnie jednak, nie jest to dlań źródłem pociechy. W tym momencie rozpada się schemat wiersza „Exegi monumentum”. Autor zdaje sobie sprawę, że wzniósł pomnik, ale nie jest to dla niego żadną pociechą. Według poety myśl „nie wszystek umrę” to zdanie śmieszne” Przecież on sam, jako człowiek, nie będzie żył – więc co dla niego może znaczyć, iż ktoś będzie czytał jego wiersze po latach? Bohater jednego z filmów Woody’ego Allena mówi: Nie chcę żyć w swoich dziełach, chcę żyć w swoim apartamencie. W gruncie rzeczy ten prześmiewczy tekst wyraża dobrze myśl Tuwima.
Utwór „Do losu” jest dwuznaczny. Z jednej strony Tuwim podkreśla, że tworzenie poezji rzeczywiście jest cudem, szczęściem niedostępnym dla większości ludzi, czymś, co nadaje życiu smak. Jednak sprzeciwia się przypisywaniu poezji metafizycznej roli. Wprawdzie dzięki niej możemy od czasu do czasy poczuć się, jakbyśmy byli w pobliżu Apollina, ale mimo to ciągle pozostajemy ludźmi. Nawet dla największego artysty smutną pozostaje świadomość własnej śmiertelności. Udawanie, że jest inaczej, wydaje się Tuwimowi błazeńskie.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów abab
– apostrofa (do losu)
Czasem zdarza się że postać literacka urasta do rangi symbolu który staje się punktem odniesienia dla całej generacji czytelników. Niewątpliwie takim przypadkiem...
Geneza „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego po raz pierwszy opublikowana została w lipcu 1958 r. w paryskiej „Kulturze”. Opowiadanie to powstało...
Makbet jest tytułowym bohaterem tragedii Williama Szekspira. Dzielny tan Glamis i Kawdoru podniósł rękę na karmiącą go królewską dłoń i zamordował Dunkana...
Streszczenie Powieść Stefana Żeromskiego „Popioły” miała być w zamierzeniu autora przekrojowym obrazem społeczeństwa polskiego na przełomie XVIII i XIX wieku....
Streszczenie Król Syzyf był władcą Koryntu. Jego życie wolne było od trosk. Sam zamieszkiwał w pięknym pałacu a kraj przez niego rządzony słynął z dostatku....
Oda Horacego pt. „Do Apollina” jest utworem pochodzącym z I księgi „Pieśni”. W całości jest skierowana do Apolla na co wskazuje tytuł. Apollo syn...
Geneza „Telemach w dżinsach” – utwór autorstwa Adama Bahdaja wydany w 1979 r. Jest to powieść dla młodzieży przedstawiająca perypetie życiowe...
Geneza czas i miejsce akcji Opowieść o losach sierotki oraz krasnoludków rozgrywa się w kilku miejscach. Pierwszym z nich jest zamek krasnali który zamieszkują...
„Kazania świętokrzyskie” to zbiór ważny przede wszystkim dla tego że przedstawia on kazania pisane w języku polskim. Rękopis zawierał kazania na poszczególne...
