Wiersz Juliana Tuwima „Prośba o piosenkę” ma charakter autotematyczny, dotyczy twórczości i nadziei, jakie wiąże z nią poeta. Utwór ukazał się w roku 1926, czyli w okresie, gdy w polskim życiu intelektualnym opadł już pierwszy entuzjazm z powodu odzyskanej niepodległości. Opublikowano wówczas kilka istotnych tekstów, będących krytyką porządku społecznego, który okazał się daleki od tego, o jakim marzono przed 1918 rokiem.
Tuwim swoim utworem wpisuje się w ten nurt radykalnej krytyki zastanego ładu gospodarczo -politycznego. Co więcej, uznaje on, iż sam talent niejako zobowiązuje do przyjęcia takiej postawy. Rolą poety nie jest tworzenie hymnów, chwalących władzę i zwodzących biedotę. Sztuka nie ma utrzymywać nędzarzy w strachu przed rządem i ludźmi wypływowymi – powinna ich zachęcać do buntu.
Wiersz Tuwima ma formę zwrotu do Boga – poeta prosi o natchnienie do tworzenia takich „buntowniczych” wierszy. Już w tym widać, iż utwór zbudowany jest na kontrastach. Słowa skierowane do Boga są formą modlitwy, a ta kojarzy się ze spokojem, namysłem i kontemplacją. Tymczasem strofy Tuwima są dynamiczne i agresywne. Mowa o gniewie oceanów, wichurze krwi i błysku ostrej stali. Sama poezja porównana zostaje do rewolweru, z którego można palnąć w łeb.
„Prośba o piosenkę” to dzieło, w którym autor rozważa zadania poezji – według niego ma ona niewątpliwie służyć ubogim i cierpiącym (poezja zaangażowana). Nie ma jednak koić bólu, tylko prowokować ich gniewu na niesprawiedliwość – by ludzie mogli się zjednoczyć przeciw niej i zniszczyć system społeczno-gospodarczy, który ich prześladuje. Wiersz ten należy osadzić w nurcie lewicowej krytyki ówczesnego porządku. Trzeba natomiast pamiętać, że owa lewicowa krytyka, nawet radykalna, nie była tożsama z komunizmem. Polscy socjaliści, lojalni wobec państwa i należący do twórców jego niepodległości, nie szczędzili gorzkich słów z powodu nędzy, w jakiej żyła duża część społeczeństwa.
Forma utworu (kilka informacji):
– trzynastozgłoskowiec
– układ rymów abab
– apostrofa do Boga
– wtrącenia z mowy potocznej („palnąć w łeb”)
„Dusiołek” należy do najbardziej znanych wierszy Bolesława Leśmian. Polski poeta wskrzesza w nim świat ludowych legend i podań. Czytelnik zostaje już na początku...
„Dżuma” to najsłynniejsza powieść Alberta Camusa. Jej głównym bohatera a także narratorem (co okazuje się pod koniec dzieła) jest lekarz Bernard Rieux....
Streszczenie Dziwny dom Na ulicy Wierzbowej 13 stał blok który miał 13 pięter. Raz przyszedł do niego listonosz który miał listy polecone dla mieszkańców...
Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Nike” pochodzi z 1926 roku. Był to okres fascynacji autorki japońską poezją haiku – i właśnie takim polskim...
„Biblia królowej Zofii” zwana inaczej „Biblią Szaroszpatacką” to jeden z ważniejszych zabytków istotny nie tylko z powodów religijnych...
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
Streszczenie Hej wysoko ci u nas technika stanęła wysoko... Pan młody posiadał leżące pod lasem laboratorium dwa reaktory oraz zakład chemicznej syntezy. Z kolei majątek...
Streszczenie „Balladyna” Słowackiego poprzedzona została listem dedykacyjnym który autor zaadresował do Zygmunta Krasińskiego. Nadawca przytacza zasłyszaną...
Geneza czas i miejsce akcji Opowieść o losach sierotki oraz krasnoludków rozgrywa się w kilku miejscach. Pierwszym z nich jest zamek krasnali który zamieszkują...
