Unikalne i sprawdzone teksty

Moja piosnka II – interpretacja i analiza

Motyw tęsknoty za ojczyzną był często podejmowany w polskiej poezji romantycznej. Większość twórców, mając na sumieniu udział w tajemnych organizacjach, pracę dla patriotycznych ugrupowań i teksty o charakterze niepodległościowym, jawiła się zaborcom jako wielkie zagrożenie. Dla własnego bezpieczeństwa opuszczali oni ukochany kraj, biorąc na swe barki ogromny ciężar wygnańczego życia. Norwid wyjechał na zachód, jak głosi oficjalna wersja, by doskonalić swe zdolności artystyczne. Wiadomo jednak, iż w czasie pobytu w Warszawie pozostawał w dobrych stosunkach z Karolem Levitoux - jednym z najbardziej gorliwych patriotów.

„Moja piosnka II” napisana została w 1854, a więc po aresztowaniu poety (1846), które było wynikiem działalności Norwida na niwie politycznej. W tym momencie wrota do ojczyzny zostały dlań zamknięte.

Interpretacja

Rozpoczynający utwór wers kieruje słowa i myśli podmiotu lirycznego w stronę ojczyzny. Obraz kraju budowany jest za pomocą utrwalonych w kulturze motywów. W pierwszej strofie przywołuje ja mówiące wizję podnoszonej okruszyny chleba, która nie może zostać zmarnowana, gdyż jest darem nieba. Następnie wspomniane zostają bocianie gniazda - te stanowią nie tylko stały element ojczystego krajobrazu, ale są także obiektem wielkiego szacunku. W trzeciej strofie podmiot liryczny odwołuje się do religijności mieszkańców jego ojczyzny.

Pierwszą część utworu (3 zwrotki) określić można mianem opisowej. Zwracając się do Boga (Tęskno mi, Panie), ja mówiące wydobywa ze swej pamięci najbardziej wyraziste, najwspanialsze obrazy wyniesione z ojczyzny. Na ich podstawie zrekonstruować można nie tylko pejzaż opuszczonego miejsca, ale także obyczajowość jego mieszkańców. To ludzie szanujący ciężką pracę, żyjący w zgodzie z naturą oraz kochający Boga.

Czwarta strofa rozbija dotychczasową koncepcję. Podmiot liryczny odczuwa tęsknotę do czegoś innego - do stanu ducha. Wyznaje bowiem: Do beztęsknoty i do bezmyślenia, / Do tych, co mają tak za tak, nie za nie / Bez światłocienia, / Tęskno mi, Panie. W słowach tych dopatrywać można się wyrazu zagubienia ja mówiącego w ogromnym, obcym kulturowo świecie. Stanowią one zarazem surową ocenę polskiej emigracji. Także inni poeci romantyczni podnosili problem braku zgody i zrozumienia w tym środowisku. Bolesnym dopełnieniem tej myśli jest ostatnia - szósta - strofa, w której podmiot liryczny wyznaje: Tęskno mi (...) / Przyjaźni mojej.

Wiersz Norwida opiera się na kontraście życia na obczyźnie z obrazem umiłowanej ojczyzny. W kraju, do którego płyną myśli podmiotu lirycznego, wszystko jest autentyczne, wartościowe, prawdziwe są też uczucia. Nowa rzeczywistość podmiotu lirycznego nie nosi tych cech - wszystko spowite jest światłocieniem. Warto jednak postawić sobie pytanie, czy owa ojczyzna podmiotu lirycznego jest krajem określonym granicami, czy pewnym stanem, utopią, wymarzonym miejscem - przestrzenią, w której wartości są jasne i czytelne, a ludzie podążają ścieżką przez nie wytyczoną.

Analiza

„Moja piosnka II” to utwór odróżniający się od innych wierzy Norwida. Badacze literatury zwracają uwagę na jego formę, określając ją mianem „lekkiej”, wręcz „śpiewnej”. Dzieło zbudowane jest z sześciu strof o układzie wersów 11, 11, 5, 5 (wzorowane na małej strofie safickiej). Występują w nim rymy przeplatane - głównie żeńskie, chociaż pojawiają się także niedokładny (stoi : mojej) oraz składany (za nie: Panie). Rytmiczność utworu podkreślana jest przez powtórzenie Tęskno mi, Panie (refren) oraz anaforyczne początki trzech strof (Do kraju tego). Zastosowane zostały także przerzutnie.
W wierszu pojawiają się charakterystyczne dla poezji Norwida przemilczenia, wykrzyknienia i pytania retoryczne, podmiot liryczny posługuje się również neologizmami (beztęsknota). Sama warstwa stylistyczna nie jest skomplikowana - ja mówiące stosuje epitety oraz peryfrazy (omówienia). Prostota języka oraz odwoływanie się do obrazów zaczerpniętych z kultury i tradycji nadają utworowi charakter uniwersalny, czynią go dostępnym dla każdego odbiorcy.

Rozwiń więcej

Losowe tematy

Kryzys w branży szarlatanów –...

W swojej twórczości Konstanty Ildefons Gałczyński chętnie sięgał po wątki kultury ludowej miast i miasteczek przetwarzając je jednak po swojemu. Jak pisał Czesław...

Iliada Homer - opracowanie interpretacja...

Geneza „Iliadzie” przypisuje się autorstwo Homera mimo iż jest to kwestia sporna. Jest ona prawdopodobnie dziełem które poprzedza „Odyseję”...

Wstęp do bajek - interpretacja...

Utwór Ignacego Krasickiego „Wstęp do bajek” otwiera wydany w 1779 roku tom „Bajki i przypowieści”. Wiersz ma formę wyliczenia – wymienione...

Alarm – interpretacja

Antoni Słonimski napisał wiersz „Alarm” w 1940 roku. Tematem utworu jest atak hitlerowskich Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 roku i naloty bombowe na Warszawę....

Charakterystyka Urszulki

Według przyjętych zasad gatunku utwory żałobne poświęcano osobom znaczącym mężom stanu wodzom wybitnym duchownym. Jan Kochanowski odszedł od tej reguły. „Treny”...

Ja i moja koleżanka – charakterystyka...

Przyjaźń to jedno z najwspanialszych darów jakie człowiek może otrzymać od losu! Zgadzają się z tym najwięksi filozofowie i poeci. Ja również posiadam...

Pamiętnik z Powstania warszawskiego...

Geneza czas i miejsce akcji „Pamiętnik z powstania warszawskiego” to bodaj najbardziej znane beletrystyczne dzieło Mirona Białoszewskiego. Książka stanowi rodzaj...

Makbet jako bohater dynamiczny

Tytułowy bohater „Makbeta” Williama Szekspira z pewnością jest jedną z najbardziej wyrazistych i najlepiej nakreślonych postaci w historii literatury. W czasie...

Oda do radości - interpretacja...

„Oda do radości” (Ode „An die Freude”) Fryderyka Schillera powstała w 1785 roku opublikowana została rok później. W kolejnych wydaniach (1803...