Biografia
Aleksander Kamiński urodził się w Warszawie w 1903 roku. Jego ojciec, Jan Kamiński, był farmaceutą. Dzieciństwo przyszły działacz niepodległościowy spędził w Kijowie, gdzie uczęszczał do rosyjskiej szkoły powszechnej. Następnie mieszkał w Rostowie i w Humaniu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości czynnie związał się z harcerstwem, a także uczył się w polskiej szkole średniej w Humaniu. Do Polski wrócił w 1921 roku, a rok później zdał egzamin maturalny. W 1928 roku skończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu edukacji Kamiński pracował jako nauczyciel historii w Gimnazjum im. świętego Stanisława Kostki w Warszawie. Założył również Związek Zawodowy Wychowawców.
Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego Kamiński angażował się w organizację działalności polskich harcerzy. Był między innymi komendantem Hufca Pruszkowskiego, Chorągwi Mazowieckiej ZHP oraz przewodniczącym KC Związku Żydowskich Drużyn Harcerskich i Gromad Zuchowych. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie, gdzie pracował w domu dziecka. Jednocześnie działał w strukturach państwa podziemnego, wchodząc w skład Głównej Kwatery Szarych Szeregów.
Redagował też najważniejsze pismo konspiracyjne – „Biuletyn Informacyjny”. Do 1944 roku pełnił funkcję szefa BiP Komendy Okręgu Warszawa AK. Był również twórcą Organizacji Małego Sabotażu Wawer. Po powstaniu warszawskim został podporucznikiem rezerwy WP i nie angażował się już w działalność państwa podziemnego.
Po II wojnie światowej Kamiński zaczął pracować naukowo na Uniwersytecie Łódzkim, w katedrze pedagogiki, w 1947 roku uzyskał stopień naukowy doktora. Do 1946 roku był Wiceprzewodniczącym ZHP, jednak potem wykluczono go ze związku jako osobę podejrzaną politycznie. W 1950 roku stracił również pracę na uniwersytecie. W czasie odwilży, w 1956 roku został przywrócony do struktur harcerstwa, dwa lata później odzyskał również etat na uczelni, gdzie został kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej. W 1969 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Pod koniec życia Kamiński zamieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w 1978 roku. Został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Charakterystyka twórczości
Aleksander Kamiński był wybitnym działaczem harcerskim, zasłużonym żołnierzem AK, pedagogiem, a także znanym pisarzem. Największą sławę przyniosła mu książka „Kamienie na szaniec”, wydana w okupacyjnej Warszawie w 1943 roku. Jest to opowieść o trzech młodych żołnierzach Szarych Szeregów: Zośce, Alku i Rudym, którzy bohatersko walczyli z niemieckim najeźdźcą, nie szczędząc zdrowia i życia.
Kamiński napisał tę książkę na podstawie wspomnień i opowieści Tadeusza Zawadzkiego, czyli „Zośki”, a wszyscy bohaterowie powieści mają swoje realne pierwowzory: Alek to Maciej Aleksy Dawidowski, a Rudy – Jan Bytnar. Jeszcze przed wojną Kamiński wydał takie utwory, jak „Antek Cwaniak”, „Książka wodza zuchów” czy „Andrzej Małkowski”. Od lat 50. publikował zaś głównie prace na temat historii polskiego harcerstwa.