„Śpieszmy się kochać ludzi” to chyba najbardziej znany wiersz księdza Jana Twardowskiego. Czy ktoś z nas nie słyszał tych słynnych słów „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”? Są one powtarzane zarówno w czasie ślubów, jak i podczas pogrzebów.
Krótki, prosty wiersz, a ile zawarto w nim mądrości! Ksiądz-poeta przypomina nam o prawdach ponadczasowych – ale dobrze wiemy, że szczególnie w naszej zabieganej epoce są one istotne. O czym mówi utwór? O rzeczach oczywistych, jasnych – że czas szybko umyka, kiedy jest nam dobrze, że powinniśmy docenić to, co mamy. Przecież to takie banalne. A jednak ciągle o tym zapominamy.
Zalecenia księdza Twardowskiego są równie proste, chociaż nie zawsze wyrażone wprost – nie zwlekajmy z okazywaniem miłości, nie traćmy czasu na kłótnie i awantury. Poeta przywołuje zwierzęta – mówi o krowie, „która się wlecze” i delfinie „łagodnym i mocnym”. Dzięki tym zabawnym porównaniom autor unika patosu, w jaki łatwo popaść, pisząc o rzeczach najważniejszych. Ale kryje się za tym również głębsza myśl. Zalecając, byśmy byli jak delfin, ksiądz Twardowski sugeruje, że winniśmy starać się, by nasze uczucia były czyste i bezpośrednie. Kiedy czujemy do kogoś wdzięczność, podziękujmy mu, kiedy chcemy okazać uczucie – nie zwlekajmy. Zwierzęta nie udają nikogo, nie kłamią, nie zwlekają – my też powinniśmy być tacy, jak one, gdy chodzi o stosunek do innych ludzi. Czasem nie trzeba za bardzo „kombinować”.
Ostatnie wersy utworu stanowią głos nadziei. Jest on ważny, bowiem poprzednie wersy były ostrzeżeniem przed zwlekaniem w okazywaniu ludziom miłości. Jednak nie należy się martwić, mówi poeta, bowiem:
nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
Nawet jeśli myślimy, że wszystko stracone, dobro i miłość mogą pojawić się nieoczekiwanie. Dobry Bóg stworzył wspaniały świat, musimy tylko umieć otworzyć się na jego dary.
Forma utwory (kilka informacji):
– wiersz biały
– apostrofa (nie pisz o tym zbyt często…)
Streszczenie Prometeusz który był jednym z tytanów uznawany jest za stwórcę człowieka. Wykradł kilka iskier z rydwanu słońca i z tego stworzył ludzką...
Wiesz Czesława Miłosza „O książce” pochodzi z 1934 roku. W tym okresie przyszły noblista działał w wileńskiej grupie poetyckiej „Żagary” a jego...
Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”....
Geneza „Antygona” to antyczna tragedia grecka autorstwa Sofoklesa. Jest jednym z siedmiu zachowanych w całości utworów tego twórcy. Sofokles często...
W „Piosence pasterskiej” Czesław Miłosz odwołuje się do toposu arkadii. Wizja krainy szczęśliwości wiecznej wiosny i dostatku od stuleci pojawiała się w...
Geneza Według ustaleń historyków literatury (mam tu na myśli przede wszystkim Mariana Plezię) utwór pisany był na zlecenie najpewniej jakiegoś dostojnika...
W Pieśni XII (Niemasz i po drugi raz niemasz wątpliwości) Kochanowski porusza temat zaskakują swoją aktualnością. Otóż odnosi się do zazdrości która zawsze...
Geneza „Szewcy” to ostatni dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza. Dzieło powstawało aż przez siedem lat (1927 - 1934) co związane było z rozczarowaniem autora...
Streszczenie: „Krótka rozprawa...” została wydana przez Reja w 1543 roku w Krakowie pod pseudonimem Ambroży Korczbok Rożek. Jej pełen tytuł to „Krótka...