“Nienawiść” to wiersz Wisławy Szymborskiej, w którym poetka gorzko podsumowuje karierę tego uczucia na przestrzeni dziejów. Nienawiść jawi się wręcz jako najpotężniejsza z ludzkich emocji.
Poetka portretując nienawiść sięga po personifikację. Posługuje się również ironią, stwierdza bowiem, że „dobrze się trzyma” – nawiązuje tym samym do komplementu, jakim zwykle obdarza się ludzi w starszym wieku. Zostaje ona porównana do sportowca, który lekko przeskakuje kolejne przeszkody. Natura nienawiści odróżnia ją od innych uczuć, zostaje ona opisana za pomocą paradoksów: jest od innych jednocześnie starsza i młodsza, „sama rodzi przyczyny”, zasypia, ale „nigdy snem wiecznym”. Nienawiść jest zatem nieśmiertelna, zawsze gotowa by na nowo zaistnieć i będąca sama dla siebie pretekstem.
Do działania nienawiść wykorzystuje wszystko, nawet wartości o najwyższej randze takie, jak religia, ojczyzna czy sprawiedliwość. Upaja się sama sobą niczym w miłosnej ekstazie. W porównaniu z nienawiścią inne uczucia są „cherlawe i ślamazarne”. W liczbie wyznawców i efektowności działań nie dościga jej ani braterstwo ani współczucie.
Nienawiść jak na ironię losu pozostawia po sobie w historii liczne ślady. Dzieje pełne są jej ofiar na stadionach i placach. Poetka buduje pozorny panegiryk na cześć nienawiści. Zachwyca się jej dziełami: pożarami, zgliszczami i ruinami. Pochwała ta ma jednak charakter ironiczny i okazuje się ukrytą inwektywą.
Wiersz stanowi gorzką refleksję nad historią i ludzką naturą. Spośród wszystkich dokonań człowieka na czoło nieodmiennie wysuwa się nienawiść. W ostatniej strofie poetka dokonuje przewrotnego rozmontowania zwyczajowego powiedzenia, zgodnie z którym nienawiść jest ślepa. Stwierdza mianowicie, że sprawa wygląda wręcz odwrotnie – nienawiść „ma bystre oczy snajpera”. Dzięki nim jako jedyna nie lęka się przyszłości, wie bowiem, że jak zwykle będzie triumfować.
„Beniowski” - poemat dygresyjny Juliusza Słowackiego - jest jednym z najbardziej interesujących dzieł w historii polskiej literatury. Jego oryginalność bogactwo...
„Samotność bogów” to powieść Doroty Terakowskiej. Akcja rozpoczyna się w niesprecyzowanym czasie i miejscu. Pewne szczegóły i nazwy nasuwają...
Geneza Związek Jana Sobieskiego z Marią Kazimierą d’Arquien był czymś szczególnym w XVII stuleciu. Kiedy para wzięła potajemny ślub – 14 maja 1665...
Według przyjętych zasad gatunku utwory żałobne poświęcano osobom znaczącym mężom stanu wodzom wybitnym duchownym. Jan Kochanowski odszedł od tej reguły. „Treny”...
„Miłość szczęśliwa” to wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka analizuje miłość erotyczną w kontekście sztuki ale też codzienności. Tekst...
Geneza „Puc Bursztyn i goście” to jedna z powieści Jana Grabowskiego. Jej bohaterami podobnie jak wielu innych utworów Grabowskiego są zwierzęta. Autor...
Streszczenie skrótowe Mieszkający w wiosce Longbourn państwo Bennetowie mieli pięć córek - Jane Elżbietę Mary Katarzynę (Kitty) i Lidię. Ich ojciec oraz...
Wiersz Juliana Przybosia „Oda do turpistów” pochodzi z 1962 roku. Stanowi on krytykę młodych poetów zafascynowanych tytułowym turpizmem – tzn....
„Julia czyli Nowa Heloiza” Jana Jakuba Rousseau należała do najpopularniejszych dzieł XVIII wieku. Książka ukazała się w 1761 roku i w ciągu czterdziestu...