„Radość pisania” to wiersz Wisławy Szymborskiej o charakterze autotematycznym. Poetka przedstawia w nim refleksję nad aktem twórczym, a także stawia pytania o relację pomiędzy literaturą a rzeczywistością. Sytuacja liryczna w wierszu sytuuje się na pograniczu dwóch światów: prawdy i fikcji. Przestrzeń tworzą więc las, będący jednocześnie kartką papieru, postaci to „napisana sarna”, myśliwi i sama autorka, na płaszczyźnie wydarzeń mamy zaś do czynienia z opowieścią o polowaniu na sarnę i o tworzeniu poezji.
Niejednoznaczny status świata oddaje poetka za pomocą różnorodnych środków poetyckich. Ważną rolę odgrywają tu epitety: „napisana sarna” sugeruje bowiem fikcyjność zwierzęcia, „pożyczone nóżki” oznaczają zaś, że sarna jest bytem niesamodzielnym, zależnym od autorki. Kalka wody odbijająca łebek sarny jest metaforą literatury, która próbuje imitować rzeczywistość. Onomatopeja ciszy szeleszczącej po papierze przywodzi na myśl skrzypienie pióra po papierze. Różnica pomiędzy ciszą literacką i rzeczywistą polega zaś na tym, że prawdziwa cisza oznacza brak dźwięku, w literaturze zaś jest istniejącym słowem.
Sarna jest zagrożona przez myśliwych. Nie są oni jednak prawdziwi – to litery, które „czają się do skoku”. Istotny jest ich gest przymrużenia oka, który sugeruje, aby nie brać polowania zbyt poważnie. Okazuje się, że w świecie literackim panują czarno-białe prawa. Chodzi o odniesienie do czarnego atramentu na białym tle, ale także o to, że prawa te są jednoznaczne. Albo coś jest dobre albo złe – nie ma stanów pośrednich. Tymczasem w rzeczywistości istnieje mnóstwo etapów „pomiędzy”. Ponadto w rzeczywistości człowiek podlega wieczności, a więc śmierci. W literaturze zaś wieczność można podzielić na różne odcinki, da się ją zatrzymać w dowolnym momencie. Tym samym poeta lub czytelnik może decydować o czyimś życiu albo śmierci.
Literatura wydaje się zatem światem alternatywnym doskonalszym od rzeczywistości. Twórca może bowiem nad nią w pełni panować, dowolnie kreować, a nawet pokonywać śmierć. Poetka nazywa nawet akt pisania „zemstą ręki śmiertelnej”, a więc zemstą dokonywaną na rzeczywistości, której nie można zmienić. Można jednak ostatnie słowa podmiotu odczytywać w sposób ironiczny. Wówczas okaże się, że sympatia autorki leży jednak po stronie rzeczywistości – piękne jest bowiem to, co nietrwałe, nad czym nie ma się kontroli i czego nie można posiadać na własność. Rozwiązanie dylematu „Radości pisania” pozostaje zatem otwarte.
Mit o Midasie i oślich uszach Król Midas był władcą z którego zadrwił sobie Apollo. Pewnego dnia Apollo – patron śpiewaków i wieszczy urządził...
Tytułowy bohater tragedii Williama Szekspira przejął władzę bezlitośnie mordując prawowitego króla. Zasiadłszy na tronie szybko stał się człowiekiem znienawidzonym...
Geneza „Lalka” czyli jedno z najważniejszych dzieł w dorobku Bolesława Prusa była publikowana w „Kurierze Codziennym” w latach 1887 - 1889. Pierwsze...
„Pierwsza fotografia Hitlera” Wisławy Szymborskiej to wiersz który pod względem poetyki przypomina ekfrazę. Różnica polega jednak na tym że przedmiotem...
Definicja mitu Mity to historie które były dziełem całego społeczeństwa. Początkowo powstawały one jako legendy opowiadane które były przekazywane ustnie....
Streszczenie Rozdział I - Piotruś wkracza na widownię Gdy Wendy miała dwa lata przyszła do swojej mamy i przyniosła jej piękny kwiatek. Musiała wtedy wyglądać szczególnie...
Streszczenie „Wakacje Mikołajka” są czwartą częścią kultowej serii przygód małego chłopca pochodzącego z Francji autorstwa Rene Goscinnego. Wersja...
Streszczenie Antek był chłopcem zamieszkującym wieś nad Wisłą. Od najmłodszych lat musiał on pomagać swojej rodzinie. Początkowo zajmował się siostrą następnie...
„Niebo” Wisławy Szymborskiej to wiersz w którym mamy do czynienia z filozoficzną refleksją nad światem i intelektualnymi kategoriami służącymi do jego...
