„Radość pisania” to wiersz Wisławy Szymborskiej o charakterze autotematycznym. Poetka przedstawia w nim refleksję nad aktem twórczym, a także stawia pytania o relację pomiędzy literaturą a rzeczywistością. Sytuacja liryczna w wierszu sytuuje się na pograniczu dwóch światów: prawdy i fikcji. Przestrzeń tworzą więc las, będący jednocześnie kartką papieru, postaci to „napisana sarna”, myśliwi i sama autorka, na płaszczyźnie wydarzeń mamy zaś do czynienia z opowieścią o polowaniu na sarnę i o tworzeniu poezji.
Niejednoznaczny status świata oddaje poetka za pomocą różnorodnych środków poetyckich. Ważną rolę odgrywają tu epitety: „napisana sarna” sugeruje bowiem fikcyjność zwierzęcia, „pożyczone nóżki” oznaczają zaś, że sarna jest bytem niesamodzielnym, zależnym od autorki. Kalka wody odbijająca łebek sarny jest metaforą literatury, która próbuje imitować rzeczywistość. Onomatopeja ciszy szeleszczącej po papierze przywodzi na myśl skrzypienie pióra po papierze. Różnica pomiędzy ciszą literacką i rzeczywistą polega zaś na tym, że prawdziwa cisza oznacza brak dźwięku, w literaturze zaś jest istniejącym słowem.
Sarna jest zagrożona przez myśliwych. Nie są oni jednak prawdziwi – to litery, które „czają się do skoku”. Istotny jest ich gest przymrużenia oka, który sugeruje, aby nie brać polowania zbyt poważnie. Okazuje się, że w świecie literackim panują czarno-białe prawa. Chodzi o odniesienie do czarnego atramentu na białym tle, ale także o to, że prawa te są jednoznaczne. Albo coś jest dobre albo złe – nie ma stanów pośrednich. Tymczasem w rzeczywistości istnieje mnóstwo etapów „pomiędzy”. Ponadto w rzeczywistości człowiek podlega wieczności, a więc śmierci. W literaturze zaś wieczność można podzielić na różne odcinki, da się ją zatrzymać w dowolnym momencie. Tym samym poeta lub czytelnik może decydować o czyimś życiu albo śmierci.
Literatura wydaje się zatem światem alternatywnym doskonalszym od rzeczywistości. Twórca może bowiem nad nią w pełni panować, dowolnie kreować, a nawet pokonywać śmierć. Poetka nazywa nawet akt pisania „zemstą ręki śmiertelnej”, a więc zemstą dokonywaną na rzeczywistości, której nie można zmienić. Można jednak ostatnie słowa podmiotu odczytywać w sposób ironiczny. Wówczas okaże się, że sympatia autorki leży jednak po stronie rzeczywistości – piękne jest bowiem to, co nietrwałe, nad czym nie ma się kontroli i czego nie można posiadać na własność. Rozwiązanie dylematu „Radości pisania” pozostaje zatem otwarte.
Wiersz Juliana Tuwima „Przy okrągłym stole” to utwór o tematyce miłosnej. Nie dotyczy on jednak miłości trwającej a tej której czas już przeminął....
Geneza czas i miejsce akcji Hanna Krall w latach siedemdziesiątych przygotowywała reportaż poświęcony operacjom serca. Przy tej okazji poznała kardiochirurga Marka Edelmana....
„Marność” Daniela Naborowskiego to krótka licząca zaledwie 10 wersów fraszka która podejmuje tematykę refleksyjno – filozoficzną....
Czas i miejsce akcji geneza Utwór to nowela która została napisana przez Henryka Sienkiewicza w Paryżu a która jest wyrazem typowego dla pozytywistów...
W satyrze „Małżeństwo” Ignacy Krasicki roztrząsa tematy wydawałoby się dość egzotyczne jak na osobę jego pokroju – musimy pamiętać w końcu że był...
Według Czesława Miłosza w „Trenach” sztuka poetycka Kochanowskiego osiągnęła najwyższe szczyty. Cykl 19 utworów poświęconych zmarłej córce...
„Terrorysta on patrzy” to wiersz Wisławy Szymborskiej traktujący o groźnym zjawisku współczesnego świata jakim jest terroryzm. Jest to tekst w którym...
Maria Dąbrowska przedstawia losy familii Niechciów i Ostrzeńskich. Bogumił Niechcic pochodzi z rodziny powstańczej – majątek jego bliskich został skonfiskowany...
„Pieśń o Narodzeniu Pańskim” Franciszka Karpińskiego stanowią część tomu „Pieśni nabożne” opublikowanego w 1792 roku. Szybko zyskała ona popularność...