„Pantofelek” to utwór Andrzeja Bursy. Przestawia coś w rodzaju dialogu dwóch postaci (choć widzimy wypowiedzi tylko jednej z nich). Podmiot liryczny przedstawia myśl, że im mniejsze stworzenie tym milsze człowiekowi. Dzieci są bardziej lubiane niż dorośli, ale już zwierzęta wzbudzają większą sympatię niż dzieci.
Rozmówca zwraca uwagę, że logicznie rzecz biorąc, najwspanialszym stworzeniem byłby mikroskopijny pantofelek. Poeta – z nim chyba możemy utożsamić podmiot liryczny – odpowiada:
no to co
milszy mi jest pantofelek
od ciebie ty skurwysynie.
W tym zabawnym wierszu rozpoznać można kilka poziomów. Na pierwszy rzut oka mamy do czynienia z dowcipną anegdotą, samą w sobie wartą poznania. Jednak warto też docenić odwzorowanie knajpianej (knajackiej) gawędy. Dzięki zaledwie kilku słowom jesteśmy w stanie wejść w klimat zadymionej speluny, w której znajomi prowadzą dyskusję. Rozochocone trunkami głowy wymyślają dowcipne przytyki i złośliwe riposty. Jednak w każdej chwili żart może zamienić się w bójkę – czy po nazwaniu „skurwysynem” rozmówca zaśmieje się, czy dojdzie do rękoczynów?
Wreszcie mamy trzeci poziom interpretacji. Paradoksalnie bowiem, ten komiczny wiersz jest wyrazem osamotnienia poety, który nie potrafi funkcjonować w społeczeństwie. Ludzie są dla niego obmierzli i ma dla nich tylko niechęć. Początkowo przejawia się ona w złośliwych uwagach, ale niewiele brakuje, by wybuchła furią i wyzwiskami.
Wiersz „Pantofelek” jest świadectwem poetyckiego kunsztu Andrzeja Bursy. Tylko od odbiorcy zależy bowiem, jaką interpretację wybierze – czy dostrzeże w utworze żart, czy cierpienie nadwrażliwej jednostki.
Forma utworu (kilka informacji):
– wiersz biały
– nieregularna liczba sylab w wersach
– apostrofa (do rozmówcy)