„Rozmowa o poezji” to wiersz Stanisława Grochowiaka. Zgodnie z tytułem, utwór ma formę dialogu miedzy dwójką rozmówców – reporterką i poetą, jak można przypuszczać dość sławnym. Wyobraźmy sobie tę sytuację – dziennikarka przychodzi od mistrza literatury i zadaje mu pytania. Oczekuje wzniosłych odpowiedzi na pytania dotyczące najgłębszych spraw ducha – bo czyż właśnie nie do nich należą poezja i jej istota?
Tymczasem poeta jest „oporny”. Owszem, udziela odpowiedzi, ale bynajmniej nie takich, jak oczekuje dziennikarka. Ta zadaje pytanie o pochodzenie natchnienia – tymczasem autor odpowiada, że bierze się ono z „brodawki ogórka”.
Po chwili zaczynamy jednak rozumieć, że bohater wiersza nie jest tylko kpiarzem i bufonem. W jego wypowiedziach Grochowiak zawiera własne zdanie na temat sztuki, jaką uprawia. W ten sposób „Rozmowa o poezji” staje się miniaturowym traktatem poświęconym literaturze.
Jak więc widzi autor poezję? Przede wszystkim wynika ona z życia – a te jest piękne, ale nie bez skazy. Użyte zostaje porównanie piwonii z butelką perfum – kwiat ma być w tym zestawieniu metaforą literatury. Nie zawsze jest on bez wad, nie zawsze jest równie wyraźny zapachowo, jak można by oczekiwać. Ale jego przewagą pozostaje naturalność. Butelka perfum to twór bez wątpienia sztuczny – a czy poeta ma prawdo tworzyć dzieła pozbawione autentyzmu?
Owa potrzeba prawdy – choćby to nie była prawda dosłowna, a metafizyczna – sprawia, że literaturze niejednokrotnie osuwa się w brutalność. Przypomina „całowany tasak”. Ale cóż zrobić, skoro sam świat jest okrutny i szorstki?
Stanisław Grochowiak ujął w swoich wierszu zasady, jakimi powinien kierować się poeta. Zasadami tymi jest dążenie do autentyczności i bezkompromisowość. Zauważmy, że poeta-bohater wiersza nie szuka poklasku dziennikarki, nie stara się sprostać jej wyobrażeniom. Zapewne zdaje sobie sprawę, iż jego postawa rozczaruje reporterkę. Jednak pozostaje on wierny przede wszystkim swojemu powołaniu artysty. Odrzuca zaś rolę, jak byśmy dziś powiedzieli, celebryty. Twórca prawdziwy winien bowiem skupiać się na swoich dziełach, nie zaś na reputacji, jaką sobie wyrabia na literackich salonach.
Forma utworu (kilka informacji):
– nieregularny układ rymów
– dialog
– pytanie
– niedokończone zdania
Akcja „Czarodziejskiej góry” toczy się przed I wojną światową w Szwajcarii w luksusowym uzdrowisku w Davos w Alpach. Głównym bohaterem powieści...
„Księga Psalmów” od wieków należała do szczególnie popularnych części Pisma Świętego. Dość powiedzieć że odwołują się do niej jeszcze...
Fraszka „O doktorze Hiszpanie” przedstawia dowcipną anegdotę związaną z okresem gdy Kochanowski żył na dworze królewskim. Doktor Hiszpan to Piotr Rozjusz...
„Albatros” Charlesa Baudelaire’a to wiersz autotematyczny w którym twórca wypowiada się na temat istoty poezji i kondycji samego poety. W tekście...
Interpretacja Mit o Pigmalionie to przede wszystkim opowieść o uczuciu którym obdarza się osobę niezwykłą osobę idealną. Stworzona kobieta to ideał ucieleśnienie...
Ksiądz Józef Baka (1706 1707 – 1780) był jezuitą misjonarzem oraz poetą. Okres jego działalności twórczej przypadł na schyłkowy czas baroku co znajduje...
Geneza czas i miejsce akcji Krótkie opowiadanie Stefana Żeromskiego „Zmierzch” ukazało się w czasopiśmie „Głos” w roku 1892. Już przed pierwszą...
Sonet Jana Andrzeja Morsztyna pt. „Do trupa” znalazł się w drugiej księdze zbioru „Lutnia”. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów...
Hymn o incipicie „Smutno mi Boże” Juliusz Słowacki napisał w 1836 r. w czasie podróży do Aleksandrii (miasto na terenie Egiptu). Okres powstania dzieła...
