„Miłość szczęśliwa” to wiersz Wisławy Szymborskiej, w którym autorka analizuje miłość erotyczną w kontekście sztuki, ale też codzienności. Tekst ma charakter ironiczny, poetka przedstawia bowiem szczęśliwe zakochanie w kategoriach skandalu. Paradoksalnie okazuje się bowiem, że spełniona miłość nie przynosi tak wspaniałych owoców, jakich można by oczekiwać.
W wierszu pojawia się nagromadzenie pytań retorycznych, które służą zaciekawieniu odbiorcy, a także pobudzeniu jego krytycznego myślenia. Wątpliwości dotyczą tego, czy szczęśliwa miłość to coś normalnego, poważnego i pożytecznego. Rzeczowe argumenty zdają się dawać odpowiedź przeczącą.
Szczęśliwie zakochani są uwięzieni w gąszczu paradoksów. Nie są przecież wyjątkowi, a jednak „wywyższeni”, a więc wybrani, nie dokonali niczego wyjątkowego, ale spotkała ich nagroda, ich uczucie nie podlega logicznemu wyjaśnieniu – jest absurdalne i niezrozumiałe.
Szczęśliwa miłość zdaje się zaprzeczać zasadom społecznej sprawiedliwości, nie każdy może przecież jej doświadczyć. Co więcej, czułe gesty zakochanych potęgują świadomość nieszczęścia i samotności pozostałych. Przyjaciele odczytują oznaki uczuć kochanków jako wrogie; ich śmiech jest „obraźliwy”, ich język niezrozumiały, a zachowanie przypomina „zmowę za plecami ludzkości!”. Poetka podkreśla „karygodność” miłości za pomocą licznych wykrzyknień i zwrotów do adresata.
Ze szczęśliwiej miłości nikt nie ma pożytku – ani społeczeństwo, ani religia, ani sztuka. Artyści opiewają przecież nieszczęśliwych kochanków, a religia nobilituje nieskalaną czystość i oddanie Bogu.
W ostatniej strofie okazuje się, że to ludzie, którzy nigdy nie zaznali szczęśliwej miłości, rozpowszechniają przekonanie, że takie uczucie nie istnieje. Pozwala im to bowiem uporać się z własnym cierpieniem. Poetka dostrzega zatem i ironicznie komentuje ludzką skłonność do pocieszania się cudzym bólem i znajdowania w tej świadomości swoistego ukojenia. Szczęście i miłość w naszej normie kulturowej powinny zaś być ukrywane i tonowane, tak, by zanadto nie razić innych.
Streszczenie Sierpień Jest upalne i słoneczne lato. Jeszcze w lipcu ojciec narratora wyjechał do sanatorium zostawiając go z matką starszym bratem i Adelą (gosposią)....
„Podłogo błogosław” to wiersz Mirona Białoszewskiego pochodzący z 1957 roku. Już tytuł sugeruje że mamy do czynienia z typowym dla poety łączeniem sacrum...
Interpretacja Istnieją dwa mity w których występuje postać króla Midasa. Pierwszy z nich opowiada o przyprawieniu władcy oślich uszu drugi o życzeniu króla...
Streszczenie Rozdział I – Nieproszeni goście W pewnej wyjątkowo starannie urządzonej i szczególnie wygodnej norze mieszkał pewien hobbit. Bilbo Baggins bo tak...
Czas i miejsce akcji „Katarynka” to nowela której akcja koncentruje się na ulicy Miodowej która mieści się w Warszawie. Większość wydarzeń dotyczy...
Streszczenie Prolog Napisany wierszem prolog nieco przybliża tło wydarzeń wspominając o zwaśnionych rodach i dwojgu kochanków. Zapowiada także przedwczesną śmierć...
Streszczenie Głównymi bohaterami utworu Astrid Lindgren są dwaj bracia: młodszy – 9 – letni Karol i starszy – 13 – letni Jonatan Lew. Pierwszy...
Geneza Trzecia część „Dziadów” nazywana jest także „Dziadami drezdeńskimi” ze względu na fakt iż powstała właśnie w stolicy Saksonii....
Streszczenie Pippi przenosi się do Willi Śmiesznotki Na skraju pewnego miasteczka znajdował się stary zapuszczony ogród. W ogrodzie tym stał sobie stary dom. W domu...