„Miłość szczęśliwa” to wiersz Wisławy Szymborskiej, w którym autorka analizuje miłość erotyczną w kontekście sztuki, ale też codzienności. Tekst ma charakter ironiczny, poetka przedstawia bowiem szczęśliwe zakochanie w kategoriach skandalu. Paradoksalnie okazuje się bowiem, że spełniona miłość nie przynosi tak wspaniałych owoców, jakich można by oczekiwać.
W wierszu pojawia się nagromadzenie pytań retorycznych, które służą zaciekawieniu odbiorcy, a także pobudzeniu jego krytycznego myślenia. Wątpliwości dotyczą tego, czy szczęśliwa miłość to coś normalnego, poważnego i pożytecznego. Rzeczowe argumenty zdają się dawać odpowiedź przeczącą.
Szczęśliwie zakochani są uwięzieni w gąszczu paradoksów. Nie są przecież wyjątkowi, a jednak „wywyższeni”, a więc wybrani, nie dokonali niczego wyjątkowego, ale spotkała ich nagroda, ich uczucie nie podlega logicznemu wyjaśnieniu – jest absurdalne i niezrozumiałe.
Szczęśliwa miłość zdaje się zaprzeczać zasadom społecznej sprawiedliwości, nie każdy może przecież jej doświadczyć. Co więcej, czułe gesty zakochanych potęgują świadomość nieszczęścia i samotności pozostałych. Przyjaciele odczytują oznaki uczuć kochanków jako wrogie; ich śmiech jest „obraźliwy”, ich język niezrozumiały, a zachowanie przypomina „zmowę za plecami ludzkości!”. Poetka podkreśla „karygodność” miłości za pomocą licznych wykrzyknień i zwrotów do adresata.
Ze szczęśliwiej miłości nikt nie ma pożytku – ani społeczeństwo, ani religia, ani sztuka. Artyści opiewają przecież nieszczęśliwych kochanków, a religia nobilituje nieskalaną czystość i oddanie Bogu.
W ostatniej strofie okazuje się, że to ludzie, którzy nigdy nie zaznali szczęśliwej miłości, rozpowszechniają przekonanie, że takie uczucie nie istnieje. Pozwala im to bowiem uporać się z własnym cierpieniem. Poetka dostrzega zatem i ironicznie komentuje ludzką skłonność do pocieszania się cudzym bólem i znajdowania w tej świadomości swoistego ukojenia. Szczęście i miłość w naszej normie kulturowej powinny zaś być ukrywane i tonowane, tak, by zanadto nie razić innych.
Utwór Ignacego Krasickiego „Ptaszki w klatce” jest bardzo krótki (zaledwie cztery wersy) ale o kunszcie autora świadczy iż w tak niewielu słowach...
Antoni Libera to wyjątkowa postać polskiej literatury. Uchodzi powszechnie za osobę która pisze niewiele i publikuje rzadko – ale za to każde jego dzieło warte...
„Weronika postanawia umrzeć” to jedna z najpopularniejszych powieści Paulo Coehlo bestsellerowego pisarza z Brazylii. Wydana została w 1998 roku zaś w roku 2009...
„Hymn świętego Franciszka z Asyżu” to utwór Jana Kasprowicza pochodzący z tomu „Salve Regina” stanowiący niejako rehabilitację poety za bluźnierczy...
Geneza Arkady Fiedler napisał „Dywizjon 303” w Wielkiej Brytanii w 1940 roku. Materiały do książki autor zebrał na podstawie rozmów z polskimi pilotami...
Już sam tytuł wiersza Kazimierza Wierzyńskiego przywodzi nastrój beztroski i radości życia. „Zielono mam w głowie” – tak może mówić człowiek...
Safona często w swoich utworach wyrażała żal i tęsknotę za uczennicami ze szkoły którą dla nich założyła na wyspie Lesbos. Wiersz pt. „Zazdrość”...
„Hymn do maszyny mego ciała” to bodaj najsłynniejszy utwór Tytusa Czyżewskiego a zarazem jedno z najbardziej znanych dzieł polskiego futuryzmu. Już na...
„W malinowym chruśniaku” Bolesława Leśmiana to wiersz uznawany powszechnie za arcydzieło polskiej poezji erotycznej. W tym krótkim utworze autorowi udało...