„Miłość szczęśliwa” to wiersz Wisławy Szymborskiej, w którym autorka analizuje miłość erotyczną w kontekście sztuki, ale też codzienności. Tekst ma charakter ironiczny, poetka przedstawia bowiem szczęśliwe zakochanie w kategoriach skandalu. Paradoksalnie okazuje się bowiem, że spełniona miłość nie przynosi tak wspaniałych owoców, jakich można by oczekiwać.
W wierszu pojawia się nagromadzenie pytań retorycznych, które służą zaciekawieniu odbiorcy, a także pobudzeniu jego krytycznego myślenia. Wątpliwości dotyczą tego, czy szczęśliwa miłość to coś normalnego, poważnego i pożytecznego. Rzeczowe argumenty zdają się dawać odpowiedź przeczącą.
Szczęśliwie zakochani są uwięzieni w gąszczu paradoksów. Nie są przecież wyjątkowi, a jednak „wywyższeni”, a więc wybrani, nie dokonali niczego wyjątkowego, ale spotkała ich nagroda, ich uczucie nie podlega logicznemu wyjaśnieniu – jest absurdalne i niezrozumiałe.
Szczęśliwa miłość zdaje się zaprzeczać zasadom społecznej sprawiedliwości, nie każdy może przecież jej doświadczyć. Co więcej, czułe gesty zakochanych potęgują świadomość nieszczęścia i samotności pozostałych. Przyjaciele odczytują oznaki uczuć kochanków jako wrogie; ich śmiech jest „obraźliwy”, ich język niezrozumiały, a zachowanie przypomina „zmowę za plecami ludzkości!”. Poetka podkreśla „karygodność” miłości za pomocą licznych wykrzyknień i zwrotów do adresata.
Ze szczęśliwiej miłości nikt nie ma pożytku – ani społeczeństwo, ani religia, ani sztuka. Artyści opiewają przecież nieszczęśliwych kochanków, a religia nobilituje nieskalaną czystość i oddanie Bogu.
W ostatniej strofie okazuje się, że to ludzie, którzy nigdy nie zaznali szczęśliwej miłości, rozpowszechniają przekonanie, że takie uczucie nie istnieje. Pozwala im to bowiem uporać się z własnym cierpieniem. Poetka dostrzega zatem i ironicznie komentuje ludzką skłonność do pocieszania się cudzym bólem i znajdowania w tej świadomości swoistego ukojenia. Szczęście i miłość w naszej normie kulturowej powinny zaś być ukrywane i tonowane, tak, by zanadto nie razić innych.
Pan Jones prowadzi farmę na której hoduje wiele zwierząt. Pewnego wieczoru stary knur Major organizuje zebranie wszystkich zwierząt. Opowiada wszystkim o swoim śnie...
Streszczenie I Latem 1945 gdy skończyła się kampania włoska narrator odesłany został do misji wojskowej w Mediolanie. Po kilku tygodniach pobytu tam główny bohater...
Interpretacja Chcąc zinterpretować mit opowiadający o losach Demeter i Kory warto zwrócić uwagę na ogólną funkcję którą pełniły mity w ludzkim...
„Bakczysaraj” to sonet w którym pokazane są przemyślenia podmiotu lirycznego który dostrzega problem jakim jest przemijanie oraz kruchość tworów...
Geneza „Król Maciuś I” to powieść autorstwa Janusza Korczaka która została wydana w 1922 r. Głównym jej bohaterem jest Maciuś – syn...
„Dwoje ludzieńków” to wiersz Bolesława Leśmiana. „Rękę” autora rozpoznać można już w tytule – zdradza on typowe dla Leśmiana upodobanie...
Czas i miejsce akcji „Katarynka” to nowela której akcja koncentruje się na ulicy Miodowej która mieści się w Warszawie. Większość wydarzeń dotyczy...
„Obmyślam świat” to autotematyczny wiersz Wisławy Szymborskiej w którym autorka dokonuje refleksji nad samym procesem powstawania poezji. Najbardziej lapidarną...
Krzysztof Kamil Baczyński często odwoływał się w swojej poezji losu jego pokolenia (tak zwane pokolenie Kolumbów) któremu przyszło się zmagać z tragicznymi...
