„Na wieży Babel” to wiersz Wisławy Szymborskiej, w którym autorka przedstawia reinterpretację biblijnego mitu wieży Babel. Tekst został wyraźnie udramatyzowany, w całości składa się bowiem z dialogów dwojga ludzi. Jednocześnie mamy do czynienia z mini-fabułą, rozmowa kochanków prowadzi bowiem do określonego finału – decyzji o rozstaniu. Dialog mężczyzny i kobiety w wierszu Szymborskiej ma charakter chaotyczny i bezładny. Co więcej, nie służy on komunikacji, ale każda ze stron chce jedynie wyartykułować własne stanowisko.
Pada tu szereg pytań, ale żadne z nich nie znajduje odpowiedzi – ani mężczyzna, ani kobieta nie reagują na uczucia drugiej strony. Wyjątkiem jest jedynie początkowe pytanie „Która godzina?”, do którego odnosi się finałowe zdanie wiersza: „I nie chcę wiedzieć, która to godzina”. Dzięki powtórzeniu tego samego motywu na początku i na końcu wiersza tekst uzyskuje wyrazistą, klamrową budowę. Co więcej, owa klamra niejako bierze w nawias wszystko, co zostało wypowiedziane pomiędzy pytaniem o godzinę i odpowiedzią. Oznacza to, że mamy do czynienia z całkowitym fiaskiem komunikacji na poziomie emocjonalnym. Kochankowie nie rozumieją się na płaszczyźnie uczuć, potrafią jedynie sucho wymieniać między sobą informacje.
Mężczyzna i kobieta wzajemnie zarzucają sobie zdradę, brak zainteresowania i wreszcie dochodzą do wniosku, że należy się rozstać. Ich kłótnię poprzedzają jednak dziwne metafizyczne znaki odsyłające do mitu o wieży Babel – pojawia się burza, wiatr, wieża „ziewa jak lew”, „niebo pęka w stubłysku”, a mężczyzna widzi „kolory sprzed istnienia wzroku”. Są to symptomy świadczące o rychłym runięciu budowli, towarzyszy im zaś niezdolność porozumienia odsyłająca do pomieszania języków budowniczym wieży Babel. Konstrukcja wieży staje się zatem metaforą miłosnego związku. Osiągnięcie pełnej harmonii i szczęścia w relacji z drugim człowiekiem wydaje się celem utopijnym. Ludzie mówią bowiem innymi językami i trudno znaleźć im wspólną płaszczyzną porozumienia.
Streszczenie Prometeusz który był jednym z tytanów uznawany jest za stwórcę człowieka. Wykradł kilka iskier z rydwanu słońca i z tego stworzył ludzką...
Wiesz Czesława Miłosza „O książce” pochodzi z 1934 roku. W tym okresie przyszły noblista działał w wileńskiej grupie poetyckiej „Żagary” a jego...
Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”....
Geneza „Antygona” to antyczna tragedia grecka autorstwa Sofoklesa. Jest jednym z siedmiu zachowanych w całości utworów tego twórcy. Sofokles często...
W „Piosence pasterskiej” Czesław Miłosz odwołuje się do toposu arkadii. Wizja krainy szczęśliwości wiecznej wiosny i dostatku od stuleci pojawiała się w...
Geneza Według ustaleń historyków literatury (mam tu na myśli przede wszystkim Mariana Plezię) utwór pisany był na zlecenie najpewniej jakiegoś dostojnika...
W Pieśni XII (Niemasz i po drugi raz niemasz wątpliwości) Kochanowski porusza temat zaskakują swoją aktualnością. Otóż odnosi się do zazdrości która zawsze...
Geneza „Szewcy” to ostatni dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza. Dzieło powstawało aż przez siedem lat (1927 - 1934) co związane było z rozczarowaniem autora...
Streszczenie: „Krótka rozprawa...” została wydana przez Reja w 1543 roku w Krakowie pod pseudonimem Ambroży Korczbok Rożek. Jej pełen tytuł to „Krótka...