„Pochwała złego o sobie mniemania” to wiersz Wisławy Szymborskiej, który stanowi filozoficzną refleksję nad moralnością. Pod względem formalnym tekst składa się z czterech strof, które przypominają logiczny wywód z przewrotną pointą. W początkowej partii tekstu poetka posługuje się enumeracją zwierzęcych zachowań, służących przetrwaniu.
Podmiot liryczny wylicza kolejne drapieżniki: myszołowa, panterę, piranie i grzechotnika. Wszystkie te zwierzęta łączy brak skrupułów, wątpliwości i zastrzeżeń co do słuszności własnych czynów. W drugiej mowa jest zaś o innych zwierzętach egzemplifikujących tę tezę. Są to szakal, szarańcza, aligator, trychina i giez, które „żyją jak żyją i rade są z tego”.
Podmiot liryczny przytacza również przykład orki. Jej serce waży bowiem sto kilogramów, ale pod innym względem jest lekkie, nie dręczą go bowiem wyrzuty sumienia. Ostatnia strofa wiersza stanowi ironiczną pointę:
Nic bardziej zwierzęcego
niż czyste sumienie
na trzeciej planecie Słońca.
Od refleksji nad prawami natury podmiot przechodzi zatem do ogólnych rozważań o człowieku. Peryfraza, za pomocą której określa się ziemię, wprowadza swoisty dystans w perspektywie widzenia osoby mówiącej. Wypowiada się ona jako zewnętrzny, obiektywny obserwator. Jej wnioski są zaś przewrotne, okazuje się bowiem, że paradoksalnie zwrot „czyste sumienie” ma charakter „zwierzęcy”. Nie oznacza zatem niewinności, ale wręcz przeciwnie – bezrefleksyjne czynienie zła.
Szymborska powiada zatem, że człowiek powinien różnić się od świata zwierzęcego świadomością własnej moralnej ułomności. Z takim przewrotnym wnioskiem koresponduje tytuł utworu – „Pochwała złego o sobie mniemania”.