„Kwiaty zła” Charlesa Baudelaire’a to jedna z najważniejszych książek poetyckich modernizmu, która zapoczątkowała również najważniejsze tendencje artystyczne w literaturze współczesnej. Zbiór został wydany w 1857 roku. Już sam jego tytuł zwraca na siebie, ponieważ stanowi efektowny oksymoron, oddający ideową wymowę dzieła. Kwiaty kojarzą się z pięknem natury, zestawienie ich zaś ze złem wydaje się sprzeczne z logicznego punktu widzenia. Mamy tu jednak do czynienia z podkreśleniem swoistego uroku zła, a nawet z fascynacją ciemną stroną rzeczywistości.
Jak pokazują wiersze zawarte w tomie Baudelaire’a, chodzi o całkowite przewartościowanie tradycji. Zło pojawia się nie tylko jako kategoria moralna, ale również estetyczna. Właśnie brzydota, śmierć, rozkład stanowią obszary poetyckich zainteresowań autora, jak w słynnym wierszu „Padlina”. Podmiot liryczny porównuje w nim swoją kochankę do rozkładających się zwłok, porzuconych przy polnej drodze.
Podmiotem wierszy Baudelaire’a jest figura flaneura, czyli „spacerowicza”, który przechadza się po świecie, poszukując skrajnych doznań i pragnąc odkryć naturę rzeczywistości. Najczęściej utwory francuskiego poety osadzone są w przestrzeni miasta - Paryża, zyskującego odrębny, symboliczny wymiar. Miasto u Baudelaire’a to wielki labirynt, równie fascynujący, co niebezpieczny. Człowiek może się w nim całkowicie zagubić, chociaż miejski tłum, jest jak „wiatr dla żaglowca” - pisze Baudelaire w wierszu „Do przechodzącej”. Jednocześnie miasto to przestrzeń przeżyć nietrwałych, np. ulotnej miłości – w tym sensie uświadamia człowiekowi przemijanie i kruchość losu.