Biografia
Władysław Stanisław Reymont urodził się w 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie w województwie piotrkowskim. Pochodził z rodziny o korzeniach chłopskich, jego ojciec był wiejskim organistą i właścicielem niewielkiego gospodarstwa, matka zaś wywodziła się z zubożałej szlachty. Reymont jako dziecko nie miał zbytniego zapału do nauki; uczył się między innymi w szkole krawieckiej. W wieku osiemnastu lat zatrudnił się w wędrownym teatrze, a gdy wrócił po roku wojaży, dzięki protekcji rodziny dostał posadę na stacji kolejowej. Wkrótce jednak zafascynowany przyjezdnym spirytystą wyjechał do Niemiec. Co ciekawe, w swoich poszukiwaniach drogi życiowej pisarz zawędrował nawet na Jasną Górę, gdzie wstąpił na krótko do nowicjatu.
Kiedy Reymont zajął się pisarstwem, jego krewni i znajomi z rodzinnej wioski traktowali to z wielkim lekceważeniem i drwiną. Po publikacji pierwszych tekstów w „Głosie” pisarz przeprowadził się do stolicy, gdzie przez kilka lat żył w bardzo trudnych warunkach. Powoli jednak doszedł do ogromnego sukcesu jako autor powieści, największy pisarz swojej epoki obok Stefana Żeromskiego.
W 1902 roku Reymont ożenił się z Aurelią Szabłowską. W latach 20. zakupił majątek w Kołczakowie koło Wrześni. W 1924 roku został zaś odznaczony najwyższym laurem w dziedzinie literatury – Nagrodą Nobla za powieść „Chłopi”. Reymont zmarł w Warszawie 5 grudnia 1925 roku, dwa tygodnie po śmierci Żeromskiego.
Charakterystyka twórczości
Władysław Reymont to jeden z najwybitniejszych polskich powieściopisarzy, laureat literackiej Nagrody Nobla. Debiutował w prasie nowelą „Śmierć”, a większe uznanie wśród krytyki przyniósł mu reportaż „Pielgrzymka na Jasną Górę” (1895). Pisarz tworzył obszerne powieściowe panoramy społeczne, w których przedstawiał dogłębną analizę swojej epoki. „Komediantka” i „Fermenty” opowiadają historię aktorki, która ucieka z małego miasteczka do stolicy w poszukiwaniu wielkich doznań artystycznych, jednak po złamanej karierze musi wrócić na znienawidzoną prowincję.
„Ziemia obiecana” to natomiast interesujący obraz polskiego przemysłowego miasta – Łodzi – gdzie rodzący się żarłoczny kapitalizm pokazuje swoje najgorsze oblicze. Reymont stworzył tu sugestywną wizję bezwzględnego świata, w którym ludzie ze szczytu drabiny społecznej wykorzystują ubogich, jednocześnie toną zaś w nieustannych intrygach i fałszu, a przede wszystkim porażającej żądzy pieniądza.
„Chłopi” (1902 – 1909), największe dzieło Reymonta, to powieść przedstawiająca obraz łowickiej wsi, stanowiący jednocześnie wizję uniwersalną. W ponadczasowy porządek czterech pór roku wpisał Reymont relację o istocie chłopskiego losu, pracy, świętach, wiejskich obrzędach i obyczajach.
Twórczość pisarza zamyka trylogia historyczna „Rok 1794” („Ostatni sejm Rzeczypospolitej”, „Nil desperandum” i „Insurekcja”).