Sztuka i artyści w "Weselu" - przedstaw problem, analizując podane fragmenty oraz odwołując się do całego utworu

„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego to dramat, który stanowi nie tylko przedstawienie uroczystości weselnych, ale i odzwierciedla ówczesne społeczeństwo. Wielowątkowe przedstawienie pozwala na stworzenie portretu ówczesnych ludzi. Jednym z poruszanych tematów jest tematyka sztuki.

Chcąc zrozumieć przedstawienie sztuki w „Weselu” warto przyjrzeć się przede wszystkim postaci Poety. Jego osoba inspirowana była Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem. Poeta jest przedstawiciel ówczesnej artystycznej bohemy. Jest przedstawicielem pokolenia dekadentów, a zarazem osobom, która wartość dostrzega jedynie w sztuce. Marność życia zdaje się przytłaczać artystę.

Podobne pojęcie o sztuce zdaje się reprezentować Nos, którego postać wzorowana była na Tadeuszu Noskowskim. Nos również cechuje się dekadentyzmem. Osobą, która jest zafascynowana artystycznym światem jest także Rachela.

Rachela to postać wzorowana na Pepie Singer – młodej dziewczynie, która była stałą bywalczynią miejsc odwiedzanych przez krakowską bohemę. Związki Racheli ze zjawami są nawiązaniem do romantycznej fascynacji tajemniczymi zjawiskami, która była charakterystyczną dla ówczesnych twórców.

Wszystkie postaci łączy niezwykłe wprost zainteresowanie wsiom. Chłopomania dosięgła też Lucjana Rydla. Wydaje się, że artyści miotani są pomiędzy dwoma przeciwstawnymi biegunami – dekadentyzmem i przekonaniem o mierności oraz zainteresowaniem ludowością, sztuką i życiem wiejskim.

Sztuka przedstawiona w „Weselu” zdaje się być wartością nadrzędną, która kontrastuje z miernością życia. Jednocześnie wydaje się ona być sztuką dla sztuki – nie niesie ze sobą żadnych dodatkowych wartości czy przesłania.

Obraz artysty w „Weselu” to obraz dekadenta, który szuka w życiu nowych fascynacji. Chłopomania i zainteresowanie kulturą wsi oraz ich ludowością wiązała się nie tylko z bukoliczną wizją wsi. Istotnym były także wierzenia i obrzędy, które stanowiły odwołanie do przekonań głoszonych przez romantyków i ich zainteresowania wszelką duchowością czy nawet niewytłumaczalnymi zjawiskami.

Taki obraz zarówno sztuki, jak i artysty związany był z czasem, w którym miały miejsce poczynione przez Stanisława Wyspiańskiego obserwacje. „Wesele” to dramat symboliczny i modernistyczny. Dekadentyzm, zainteresowanie życiem na wsi czy duchowością wpisany jest w nurt epoki. Widocznym jest także zniechęcenie i odejście od tematów patriotycznych.

Analizując „Wesele” i obraz sztuki oraz artysty w nim przedstawiony, warto dostrzec, że cały utwór piętnuje wady polskiego narodu, a w szczególności artystów. Przedstawienie postaci takich jak Poeta czy Nos jest tego dowodem, a jednocześnie obrazem ówczesnej bohemy.