W lesie – interpretacja i środki stylistyczne

Wiersz „W lesie” Kazimierza Przerwy-Tetmajera należy do liryki opisowej. Przedmiotem tekstu jest poetycki pejzaż natury. Podmiot wiersza to wnikliwy i wrażliwy obserwator, który w widoku lasu podczas słonecznej pogody dostrzega podobieństwo do impresjonistycznych obrazów.

Podmiot komponuje swój poetycki obraz w porządku wertykalnym – od góry do dołu. W pierwszej kolejności zwraca uwagę na niebo i przemieszczające się po nim chmury i ptaki, następnie w optyce widzenia pojawiają się górne warstwy lasu i wreszcie dół, czyli trawa, łąka i strumień. Ostatnia strofa stanowi natomiast wizualne i intelektualne zespolenie wszystkich oderwanych fragmentów:

Po niebie i po lesie,

Po łąk zielonym łanie,

Przejrzyste, zwiewne idzie

Błękitne zadumanie.

Wizualność tekstu podkreślają liczne epitety, obfitujące w jasne, pastelowe barwy. Ponadto oddają one rozmaitość zjawisk świetlnych: np. „jasne tło błękitu”, „złocisto-białe chmurki”, „opalowy strumień”. Wzorem impresjonistów poeta unika koloru czarnego, dlatego nawet ciemna jaskółka jest widziana pod słońce.

Przyroda staje się bytem upsychicznionym, Tetmajer przypisuje jej cechy antropomorficzne – chmury bowiem „chodzą”. Cały widok zostaje porównany do malarskiego obrazu, którego oznaką są „srebrne ramy”. Dzięki zastosowaniu inwersji na pierwszy plan wysuwają się urozmaicone barwy elementów przyrody. Natura nastraja podmiot do melancholijnego zadumania nad jej pięknem i wspaniałością.