„Ogród przedziwny” Leopolda Staffa to wiersz pochodzący z tomu „Uśmiechy godzin” (1910). Poeta wyraża w nim zachwyt nad pięknem świata, opowiada się za poezją prostą i przystępną oraz odwołuje się do tradycji antyku i chrześcijaństwa.
Tytułowy ogród przedziwny stanowi metaforę życia i twórczości poetyckiej. Ogród należy jednocześnie do porządku natury, ponieważ składa się z elementów przyrody, ale także kultury, gdyż jest zamierzonym dziełem człowieka, podobnie jak biblijny eden był zamierzonym dziełem Boga. Poeta określając go, używa epitetu „ogród przedziwny”, a więc przypisuje mu atrybut niezwykłości. Oznacza to, że zdaniem podmiotu, w zwyczajnych rzeczach kryje się tajemnica świata.
Znamienne, że Staff buduje scenerię poetyckiego ogrodu z elementów uniwersalnych. W wierszu nie przywołuje się bowiem krajobrazu kojarzonego z konkretnym usytuowaniem geograficznym, ale bardzo ogólne atrybuty natury, jak słońce, wodotrysk, róża, ptaki, ule, pszczoły, trawa. Pojawia się również „krzew oliwny” wskazujący, iż nie chodzi o typowo polski koloryt. Taka obrazowość wskazuje na uniwersalizm poezji Staffa, jego pragnienie, by mówić o świecie w ogóle.
Metaforykę tekstu cechuje niezwykła prostota. Poeta to właściciel ogrodu, który dba o jego rozkwit, „plewiąc chwasty i osty”. Postuluje on tym samym, by człowiek dokonywał nieustannej pracy nad sobą i doceniał urodę życia pomimo wielu przeciwności, a także eliminował zło ze swojej duszy. Wiersz jest wyrazem wiary w dobro i jasną stronę egzystencji. Dobro definiuje na wzór mistrzów antycznych i filozofii chrześcijańskiej. Ponadto Staff formułuje tu własną koncepcję poezji, która ma być prosta i zrozumiała dla wszystkich.