Wiersz „Przedśpiew” Leopolda Staffa pochodzi z tomu „Gałąź kwitnąca” (1908). Tekst stanowi poetyckie credo artysty. Poeta wypowiada się w nim bowiem na temat roli poezji, ale także powołania każdego człowieka. Podmiot tekstu mówi w pierwszej osobie liczby pojedynczej, jest to poeta, który określa siebie za pomocą długiej, kunsztownej peryfrazy: „czciciel gwiazd i mądrości”, „miłośnik ogrodów”, „wyznawca snów i piękna”.
Już w tych pierwszych słowach wiersza widać, że Staff odwołuje się do dwóch porządków: natury i kultury. Bliski jego poetyckiej myśli jest antyk ze swoją wielką filozofią i pochwałą piękna. Poeta to niejako wybraniec bogów, powiada Staff, jednak nie oznacza to, że los oszczędza mu goryczy i smutku. Wręcz przeciwnie, podmiot podkreśla wyraźnie:
Znam gorycz i zawody, wiem, co ból i troska,
Złuda miłości, zwątpień mrok, tęsknot rozbicia
Właśnie owe doświadczenie uprawniają poetę do stworzenia własnej filozofii, którą jest bezwarunkowa pochwała życia. Podmiot podkreśla, że jego los polega na nieustannej wędrówce. Osoba mówiąca to zatem homo viator – wieczny podróżnik zadziwiony światem i jego naturą. Droga zostaje przywołana w wierszu jako metafora życia, natomiast metaforą dobrych i złych doświadczeń jest dzban, w którym mieszczą się wino i łzy.
W wierszu dochodzą do głosu akcenty chrześcijańskie. Podmiot głosi bowiem franciszkańską pochwałę życia, wyrażającą się w zespoleniu z każdą najmniejszą cząstką przyrody. Ponadto Staff wyraźnie propaguje antyczną filozofię stoicyzmu, naucza bowiem, że „w łzach” należy widzieć „słodycz smutną”, a „dobroć chorą w grzechu”. Mówi również o sobie, iż jest „pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu”. Łączenie owych sprzecznych elementów życia wyraża za pomocą efektownych oksymoronów.
Wiersz stanowi zatem wykładnię poetyckiej koncepcji Staffa. Uważa on mianowicie, że rolą poety jest głoszenie piękna świata i propagowanie franciszkańskiej idei miłości. Poeta powinien również uświadamiać, iż szczęście i cierpienie stanowią nieodłączne składniki życia, dlatego najważniejsze jest zachowanie postawy uczuciowej równowagi w każdych okolicznościach.