Wiersz Leopolda Staffa „Harmonia” stanowi medytację poety nad własnym życiem. Rozpoczyna się od wspomnienia burzliwości przejść przeszłości i zmiennych kolei jego losów. Miałem wielkie pogody i chmurne niewczasy – stwierdza podmiot liryczny. Dowiadujemy się też, że był osobą przebojową (krok mój, zdobywczy). Jednak w tym samym wersie, w którym mowa o owej sile, pojawia się informacja, że należy ona już do czasów minionych. Poeta nie jest już zdobywcą, krok zwiastujący podbój (salonów, serc, szczytów kariery? – nie wiadomo) zmienia się w obrończy. Wprawdzie nie jest on jeszcze starcem, a słabość nadchodzi powoli – jednak zdaje sobie sprawę, że jej triumf jest nieubłagany.
Nie można walczyć z upływem czasu, chociaż każdy by chciał powstrzymać przemijanie. Ale na każdego czeka w końcu śmierć, a filozof musi zgodzić się, iż zostaje prosta prawda, że wszystko się kończy. Życie porównane zostaje do pór roku i autor podkreśla, że sam lato ma już za sobą, a nawet jesień wnet minie.
Konstatacja taka wydaje się bardzo smutna i skłaniająca do rozpaczy. Tak jednak nie jest, świadomość własnego końca nie odbiera poecie radości, powoduje co najwyżej lekką melancholię. Lekiem na przemijanie staje się poezja. Ona umożliwia konstruktywne przeżywanie bólu istnienia (W sobie zestrajam sprzeczny ten świat) – w takim razie rozpacz byłaby sprzeniewierzeniem się własnemu talentowi. Nie po to Apollo, patron muz, dał poecie moc stwórczą, by ten nie potrafił jej wykorzystać do pogodzenia się z nieuchronnym.
Krótki wiersz Leopolda Staffa zawiera w sobie mnóstwo sensów. Stanowi pogodne wyznanie starzejącego się artysty, pogodzonego z własnym końcem – zarazem wyznanie owo jest wskazówką, jak pogodzić się ze śmiercią i myśleć o niej bez strachu. Staff nie odnosi się do religii i możliwości życia po śmierci – filozof i artysta nie potrzebuje takiej pociechy. Radość ma mu przynieść jego własna twórczość.
Forma utworu (kilka informacji) :
- układ rymów abab
- apostrofa (do Apolla)
Adresatem satyry Ignacego Krasickiego „Do króla” jest Stanisław August Poniatowski. Możemy to poznać nie tylko po tym że to on rządził Polską w czasach...
Geneza „Wierna rzeka” jest powieścią Stefana Żeromskiego poświęconą powstaniu styczniowemu (1863). W zamyśle miała być częścią cyklu opisującego losy...
Streszczenie Niejednokrotnie mówi się o kimś że jest żywym srebrem. Podobnym określeniem można nazwać Ewę. Panienka córka znanego naukowca udaje się do...
Streszczenie Lot siedział u bramy Sodomy gdy zjawili się dwaj aniołowie. Zaprosił więc przybyszów na wieczerze. Mieszkający w Sodomie mężczyźni otoczyli dom Lota...
„Wiara” to wiersz Czesława Miłosza pochodzący z 1943 roku. Stanowi on część cyklu dwudziestu utworów znanych jako „Świat. Poema naiwne”....
„O przyjdź!” to wiersz Stanisława Koraba-Brzozowskiego wyrażający dekadencką tęsknotę za śmiercią i uwolnieniem od trudu egzystencji. Wiersz ma charakter...
W Pieśni IX podmiot liryczny zwraca się do nieznanego adresata którym może być sam czytelnik. Zaleca: Nie porzucaj nadzieje Jakoć się kolwiek dzieje W życiu człowieka...
„Pamięć i tożsamość” to ostatnia pozycja z bogatego dorobku literackiego Jana Pawła II. Książka została wydana niedługo przed śmiercią papieża w lutym...
„Na wsi” to wiersz Józefa Czechowicza. Już sam tytuł sugeruje nam odwołanie do poezji sielankowej przedstawiającej wieś jako miejsce pełne spokoju ładu...
