Wiersz Leopolda Staffa „Harmonia” stanowi medytację poety nad własnym życiem. Rozpoczyna się od wspomnienia burzliwości przejść przeszłości i zmiennych kolei jego losów. Miałem wielkie pogody i chmurne niewczasy – stwierdza podmiot liryczny. Dowiadujemy się też, że był osobą przebojową (krok mój, zdobywczy). Jednak w tym samym wersie, w którym mowa o owej sile, pojawia się informacja, że należy ona już do czasów minionych. Poeta nie jest już zdobywcą, krok zwiastujący podbój (salonów, serc, szczytów kariery? – nie wiadomo) zmienia się w obrończy. Wprawdzie nie jest on jeszcze starcem, a słabość nadchodzi powoli – jednak zdaje sobie sprawę, że jej triumf jest nieubłagany.
Nie można walczyć z upływem czasu, chociaż każdy by chciał powstrzymać przemijanie. Ale na każdego czeka w końcu śmierć, a filozof musi zgodzić się, iż zostaje prosta prawda, że wszystko się kończy. Życie porównane zostaje do pór roku i autor podkreśla, że sam lato ma już za sobą, a nawet jesień wnet minie.
Konstatacja taka wydaje się bardzo smutna i skłaniająca do rozpaczy. Tak jednak nie jest, świadomość własnego końca nie odbiera poecie radości, powoduje co najwyżej lekką melancholię. Lekiem na przemijanie staje się poezja. Ona umożliwia konstruktywne przeżywanie bólu istnienia (W sobie zestrajam sprzeczny ten świat) – w takim razie rozpacz byłaby sprzeniewierzeniem się własnemu talentowi. Nie po to Apollo, patron muz, dał poecie moc stwórczą, by ten nie potrafił jej wykorzystać do pogodzenia się z nieuchronnym.
Krótki wiersz Leopolda Staffa zawiera w sobie mnóstwo sensów. Stanowi pogodne wyznanie starzejącego się artysty, pogodzonego z własnym końcem – zarazem wyznanie owo jest wskazówką, jak pogodzić się ze śmiercią i myśleć o niej bez strachu. Staff nie odnosi się do religii i możliwości życia po śmierci – filozof i artysta nie potrzebuje takiej pociechy. Radość ma mu przynieść jego własna twórczość.
Forma utworu (kilka informacji) :
- układ rymów abab
- apostrofa (do Apolla)
Delfinę Potocką i Zygmunta Krasińskiego połączyło prawdziwe uczucie. Para poznała się w Neapolu w 1838 r. Szybko narodziła się między nimi szczególna więź...
Wiersz Juliana Tuwima „Chrystus miasta” może być interpretowany jako wyraz obrzydzenia autora do współczesnego mu miasta z jego patologiami i degeneracją...
Geneza czas i miejsce akcji Akcja krótkiej noweli nie ma określonego miejsca ani też czasu. Można mniemać że czas ten przypada na wiek XIX natomiast o miejscu wiadomo...
„Dies irae” to jeden z hymnów Jana Kasprowicza z cyklu „Ginącemu światu”. Hymny należą do najdoskonalszych osiągnięć poezji tego artysty...
Streszczenie Pigmalion był królem Cypru – wyspy z którą emocjonalnie związana była Afrodyta ponieważ Cypr znajdował się w pobliżu miejsca jej narodzin....
Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Elegia o chłopcu polskim” pochodzi z lutego 1944 roku. Data jest znacząca – autor zaledwie miesiąc wcześniej skończył...
Geneza Arkady Fiedler napisał „Dywizjon 303” w Wielkiej Brytanii w 1940 roku. Materiały do książki autor zebrał na podstawie rozmów z polskimi pilotami...
Krótki wiersz Juliana Tuwima „Sitowie” to tak naprawdę inspirujący wykład na temat poezji przemijania oraz związków między życiem a literaturą....
Streszczenie Akt pierwszy Odsłona pierwsza Akcja dzieje się pod koniec września 1943 r. w okupowanej Polsce. Do jednego z wielu rozsianych po całej Polsce posterunków...
