Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się w 1905 roku w Warszawie. W tym mieście zmarł też w 1953 roku, jednak związany był również z wieloma innymi miejscami – między innymi z Wilnem, Moskwą (gdzie mieszkał w czasie I wojny światowej), czy Berlinem (gdzie był attaché kulturalnym polskiej ambasady). Studiował filologię angielską i klasyczną – miał wówczas napisać pracę o pewnym angielskim poecie z XVII wieku. Praca opatrzona była pełnym aparatem naukowym, dokładnie analizowała całą twórczość owego autora i wzbudziła podziw profesorów – dopiero później odkryto, iż ów poeta nigdy nie istniał i jego życie i twórczość zostały w całości wymyślone przez młodego studenta.
Gałczyński słynął z barwnej osobowości i hulaszczego trybu życia. To był wariat… szaleniec […] zupełny, wspominał Stefan Kisielewski. Wymowny opis Gałczyńskiego zostawił również Czesław Miłosz:
[…] miał ciemną, cygańską cerę, był piegowaty, niewysoki, jego gębę, kiedy się śmiał, wykrzywiał sardoniczny grymas, włosy odgarniał w tył z wysokiego czoła. Jego głowa była nieproporcjonalnie duża w stosunku do tułowia, miał w sobie coś z karła i błazna, tak jak go malowali w scenach książęcych uczt dawni malarze. Zdradzał skłonność do ekscentrycznych ubrań, krawaty lubił wiązać na luźny, duży węzeł. […] artystyczna nonszalancja była częścią planu aktorstwa, które praktykował: każdym swoim gestem, intonacją głosu bawił się, jeżeli tak można powiedzieć, ze światem, akcentował różność swego rytmu od rytmu otoczenia. […] znakomicie recytował swoje wiersze w wielkich salach pełnych publiczności; był dobrym aktorem, panował nad salą, to znaczy miał tę sztukę wytrzymania słuchaczy aż do chwili największego napięcia i miarkowania słów oraz ich tonu, tak aby to napięcie się nie zmniejszało.
Z powodu problemów alkoholowych i nieregularnego trybu życia, Gałczyński często żył na granicy nędzy. Niejednokrotnie podejmował się więc dość wątpliwych moralnie prac, by tylko zarobić pieniądze. Przed II wojną światową pracował przez pewien czas jako cenzor, co sam komentował autoironicznie w wierszu „Śmierć poety” (Najprzód gwiazdy i róże,/ potem stołek w cenzurze -/ sprzedajny pisarz!). W nacjonalistycznym czasopiśmie „Prosto z mostu” publikował również wulgarne wiersze o treści antysemickiej. Po II wojnie światowej Gałczyński związał się z reżimem komunistycznym i część z jego ówczesnych utworów ma charakter propagandowy. Wspomniany Czesław Miłosz analizował kolaborację Gałczyńskiego z władzą komunistyczną w „Zniewolonym umyśle” (Gałczyński jest tam ukryty pod pseudonimem Delta).
O jego twórczości zaś Miłosz pisał: Czerpał z poezji przeszłości, przebywał w aurze cywilizacji łacińsko-włoskiej […] Wzięte stamtąd rekwizyty układał w sposób przypominający jego pijackie fantasmagorie. Ów cudowny świat stworzony przez Gałczyńskiego zapełniają niezwykłe postacie (takie jak Porfiron Osiełek), zaczarowane dorożki i nielogiczne wydarzenia. Pełen był on także absurdalnego humoru, który najlepiej widoczny jest w krótkich satyrach z cyklu „Teatrzyk Zielona Gęś”. Nieco poważniejszy charakter mają poematy „Niobe” i „Wit Stwosz”.
Gałczyński współpracował z różnymi ugrupowaniami politycznymi, ale w gruncie rzeczy interesował go wyłącznie własny, magiczny świat wewnętrzny. Z tego zapewne powodu jego poezja, nawet ta zaangażowana w bieżące starcia, przetrwała próbę czasu i do dzisiaj cieszy się wieloma miłośnikami i często sięgają po nią muzycy. Do twórczości Gałczyńskiego odwoływał się m.in. „Kabaret Olgi Lipińskiej”, a niektóre jego teksty wykonywał zespół Kult (płyta „Tata Kazika 2”).