Wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Prośba o wyspy szczęśliwe” pochodzi z roku 1930. Poeta zwraca się do ukochanej osoby i prosi o „zawiezienie” na tytułowe wyspy. Autor odwołuje się do wyobrażeń Edenu, popularnych w europejskiej kulturze – różnica jest taka, że zamiast rajskiego ogrodu, mamy do czynienia z egzotycznymi wyspami. Wydaje się to zresztą zrozumiałe – wyspy kojarzą się z oderwaniem od świata. I takim oderwaniem od cierpienia, trudów i smutku mają być dla kochanków „wyspy szczęśliwe”. Jest to także nawiązanie do starogreckiego motywu Pól Elizejskich.
Raj Gałczyńskiego kojarzy się nie tyle z rozkoszą, co ze spokojem i ukojeniem. Oczywiście jest w nim miłość, ale ona również jest łagodna i delikatna, nie zaś agresywna i pożądliwa. Mowa o zacałowaniu i nie budzeniu ze snu.
Na „wyspach szczęśliwych” harmonia przyrody przekłada się na spokój duszy. W kończącym utwór wersie (myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością) następuje wręcz zlanie świata zewnętrznego i wewnętrznego – nie da się odróżnić, gdzie kończy się jeden, a zaczyna drugi. Zresztą nie ma potrzeby takiego rozdzielania, skoro w obu panuje ten sam spokój i błogość. Serca motyli niosą ukojenie sercu poety.
Jak interpretować utwór? Chyba każdy człowiek marzy o miejscu, gdzie mógłby oderwać się od złego świata i zaznać spokoju z ukochaną osobą. W przypadku Gałczyńskiego to pragnienie musiało być szczególnie mocne – wiemy, iż poeta zmagał się z nędzą (wszystkie zarobione pieniądze natychmiast wydawał) oraz choroba alkoholową. Żył on w stanie nieustannego napięcia, euforia zastępowała smutek i na odwrót. Pragnienie spokoju musiało być więc szczególnie mocne w jego przypadku. Na „wyspach szczęśliwych” poeta mógłby zasnąć spokojnie, bez biedy pukającej do drzwi i nałogów niszczących ciało. Niestety, marzenia Gałczyńskiego nie spełniły się – nie udało mu się wyjść z uzależnienia do końca życia.
Forma utworu (kilka informacji):
– wiersz biały (bez rymów)
– apostrofa
– epitet