„Koniec świata” jest niewielkim rozmiarowo poematem Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Utwór opublikowany został po raz pierwszy w 1929 roku. Czesław Miłosz pisał o twórczości autora „Końca świata”: Czerpał z poezji przeszłości, przebywał w aurze cywilizacji łacińsko-włoskiej […] Wzięte stamtąd rekwizyty układał w sposób przypominający jego pijackie fantasmagorie” Słowa owe znakomicie pasują również do omawianego poematu. Przyjrzyjmy się jego treści, by lepiej zrozumieć sens słów polskiego noblisty.
Otóż utwór rozpoczyna się od narady grona profesorskiego bolońskiego uniwersytetu. Astronom Pandafilanda obwieszcza swoim kolegom-uczonym, że według jego obliczeń:
zbliża się koniec Ziemi,
a może całego Kosmosu;
[…]
świat jeszcze potrwa godzinę.
Już ten fragment wprowadza nas w nastrój absurdalnego humoru, owej jarmarcznej groteski, do której takie upodobanie miał Gałczyński. Przecież koniec świata nie jest czymś, czego datę można ot tak obliczyć. Gdyby jeszcze miał on mieć formę jakieś katastrofy kosmicznej, jak uderzenie meteorytu – to można by to zrozumieć. Zresztą profesja Pandafilanda (astronom) sugeruje przez chwilę, że może o taki kataklizm właśnie chodzi. Jednak szybko wyjaśnia się, że ów koniec ma mieć równie jarmarczną formę, jak kłótnia profesorów, którzy nazywają rewelacje swojego kolegi blagą. Zmieniają zdanie, gdy zaczynają pękać lustra – ten fenomen jest właśnie zapowiedzią nadchodzącej zagłady. Wkrótce potem figury świętych odlatują z kościołów.
W dalszej części poematu śledzimy reakcję ludzi na wieść o zbliżającym się kataklizmie. Jest ona równie groteskowa, jak on sam. Część z nich (z papieżem na czele) pragnie gdzieś uciec – oczywiście nie wiadomo, gdzie można uciekać przed końcem wszystkiego. Chorzy w szpitalach żądają troskliwej opieki, jakby ich życie miało trwać dłużej niż zapowiadana godzina. Przekupki plotkują o kataklizmie, a organizacje lewicowe organizują protest przeciw niemu. W tym wszystkim niemal niepostrzeżenie zjawia się szatan (Xiążę Ciemności) – mowa o jego łopoczącym sztandarze, co budzi skojarzenie z „Boską Komedią” Dantego (Piekło, księga 34). Jednak diabeł Gałczyńskiego nie ma nic ze średniowiecznej grozy – wydaje się sam równie zagubiony, jak zwykli ludzie.
Poemat kończy się tym, że świat […]zatonął w odmętach eteru. Jak interpretować ten specyficzny utwór? Otóż wydaje się, że Gałczyński z jednej strony ukazuje szaleństwo świata, który rozpada się na naszych oczach – czyni to jednak w specyficzny sposób. Możemy się zastanowić, czy to, co widzimy za oknem rzeczywiście wiele się różni od sytuacji opisanych w poemacie. W takiej interpretacji koniec świata trwa nieustannie – poeta tylko zwraca nań naszą uwagę. Z drugiej wszakże strony, można dzieło Gałczyńskiego interpretować, jako pochwałę ludzi. Może i jesteśmy nieco szaleni, ale dzięki temu potrafimy zachowywać się, jak gdyby nigdy nic, nawet w obliczu największej trwogi.
Forma utworu (kilka informacji):
– nieregularny układ rymów
– nieregularna liczna sylab w wersach
– makaronizmy (wtręty z języków obcych)
– wykrzyknienie
Tom I Akcja powieści rozgrywa się w Łodzi w latach 80. XIX wieku. Głównym bohaterem jest Karol Borowiecki. Mężczyzna dowiaduje się że spłonęła fabryka Goldberga...
„Konopielka” Edwarda Redlińskiego zaczyna się opisem poranka we wsi Taplary. Poznajemy gospodarstwo Kaziuka głównego bohatera. Okazuje się że w nocy krowa...
Fraszka „Raki” to pozornie hymn na część kobiet. Poeta zaleca służyć im wiernie ponieważ bogate są we wszelkie cnoty – są szczere nie zwracają uwagi...
Część I Akcja powieści rozgrywa się na statku „Nellie” w okolicach Gravesend podczas rejsu po Tamizie. Głównym bohaterem jest marynarz – Charlie...
Streszczenie Akcja powieści toczy się w Paryżu w 1819 roku. Historia rozpoczyna się w podrzędnym pensjonacie pani Vauquer przy ulicy Neuve-Sainte-Geneviève gdzie...
„U wrót doliny” to wiersz Zbigniewa Herberta który dotyka problematyki eschatologicznej. Tekst przedstawia poetycką wizję sądu ostatecznego. Wskazuje...
Pieśń XX („Miło szaleć kiedy czas po temu”) łączy refleksję nad życiem charakterystyczną dla poważniejszych utworów Kochanowskiego z dowcipem i „biesiadnym”...
Dawno temu żył sobie pewien młynarz. Był bardzo bogaty i miał trzech synów między których postanowił podzielić swój majątek. Gdy zmarł jego dwaj...
Streszczenie 1973 Akcja książki zaczyna się 21 marca 1973 r. Pierwszego dnia wiosny narratorka zrobiła coś zupełnie dla siebie - wzorowej uczennicy - niewyobrażalnego:...