Wiersz Konstantego Ildefons Gałczyńskiego zaliczany bywa do najpiękniejszych i najpopularniejszych utworów miłosnych w dziejach polskiej poezji. Jak sam tytuł sugeruje, utwór ma formę dialogu – dialogu zakochanej pary. Kobieta zwraca się do mężczyzny z prośbą, by opowiedział dokładnie o swoich uczuciach wobec niej. Tenże odpowiada, wyjaśniając na przykład, że kocha ją w słońcu. I przy blasku świec. /[…] w kapeluszu i w berecie. Praktycznie cały utwór jest wyliczeniem miejsc i stanów, w jakich obdarza on swoją ukochaną miłością. Poeta nie przywołuje wielkich słów, górnolotnych sformułowań. Przytaczane przez niego sytuacje są związane z codziennością, ze zwykłym życiem. Przecież na pierwszy rzut oka nie ma nic romantycznego i poruszającego w czynności takiej, jak rozłupywanie jajek. Czy kobieta w kaloszach może kojarzyć się z Wenus?
A jednak kunszt Gałczyńskiego sprawia, że te zwykłe czynności, zwykłe stany, zmieniają się w symbole wielkiego uczucia. Nie jest przecież specjalnym wyczynem kochać księżniczkę w trakcie balu, zdaje się mówić poeta. Prawdziwie gorąca miłość, to ta, która rozgrywa się w zwykłym mieszkaniu, podczas gubienia parasolek, czy jazdy na karuzeli.
Na końcu utworu przywołany zostaje obraz zimy. Zimą kocham cię jak wesoły ogień – mówi mężczyzna. Za oknem leży śnieg, jednak kochankowie nie odczuwają chłodu. Ich uczucie staje się dla nich schronieniem, zarówno przed fizycznym chłodem, jak i przed złem tego świata. Miłość to coś, co pozwala nam przetrwać najgorsze kłopoty i najzwyklejsze czynności przemienia we wspaniałą, romantyczną przygodę.
Warto sięgać po twórczość Gałczyńskiego, by zauważyć, że zwykłe, codzienne sytuacje mogą być nacechowane cudownymi emocjami.
Forma utworu (kilka informacji):
– układ rymów aabb
– dialog
– wyliczenie