‘Danse macabre” Charlesa Baudelaire’a to wiersz, w którym poeta sięga do średniowiecznego motywu tańca śmierci i dokonuje jego poetyckiego przetworzenia. Autor prezentuje portret śmierci, posługując się poetyką ironii. Ironia jest tu nie tylko środkiem poetyckim, ale także nadrzędną kategorią estetyczną organizującą cały tekst. Chodzi po pierwsze o oswojenie śmierci przez wykreowanie jej karykaturalnego portretu. Po drugie zaś, ironia świadczy o tym, że poeta dostrzega głębokie sprzeczności tkwiące w świecie.
Śmierć jawi się tu jako urodziwa kobieta, której oblicze może budzić erotyczne pożądanie. Poeta mówi, że posiada ona „wdzięk chudej kokietki, co drażni i mami”. W kolejnych strofach wiersza obraz śmierci robi się jednak coraz bardziej groteskowy – jawi się ona jako nieudolna elegantka, która na próżno próbuje pozować na modną damę. Ironiczny stosunek do tego wizerunku podmiot podkreśla za pomocą zdrobnień: „stopka”, „pantofelki śliczniutkie jak kwiaty”.
Baudelaire wyraźnie pokazuje zatem zakłamany stosunek współczesnego człowieka do śmierci. Polega on na jej niepotrzebnej estetyzacji, za pomocą której ludzie chcą oswoić lęk przed umieraniem. Poeta niezwykle trafnie ujmuje wyraźną zmianę w podejściu do śmierci na przestrzeni dziejów. W średniowieczu była ona nieodłączną częścią życia, czego wyraz stanowiły cmentarze umieszczane w centrum miasta. Wraz z rozwojem cywilizacji, człowiek zaczął się jednak odcinać od śmierci – cmentarze zostały wyrzucone za miasto i odgrodzone murem od żywych.
Tymczasem, jak uświadamia Baudelaire, estetyzacja i strojenie śmierci w modne przebrania nic nie pomoże. Wszyscy bierzemy bowiem udział w jej orszaku. Ludziom wydaje się, że tańczą szczęśliwi na balu, podczas gdy czyha na nich czujny łuk archanioła, który w każdej chwili może pozbawić ich życia. Poeta domaga się zatem prawdy w podejściu do śmierci i akceptacji dla jej odrażającego oblicza. Twierdzi, że w nagim szkielecie dostrzega piękno, a „kościej” wywołuje w nim erotyczne pożądanie. Wiersz jest zatem również manifestem estetycznym – opowiada się za rozszerzeniem kategorii piękna również na te elementy świata, które dotąd uznawane były za odrażające.