‘Danse macabre” Charlesa Baudelaire’a to wiersz, w którym poeta sięga do średniowiecznego motywu tańca śmierci i dokonuje jego poetyckiego przetworzenia. Autor prezentuje portret śmierci, posługując się poetyką ironii. Ironia jest tu nie tylko środkiem poetyckim, ale także nadrzędną kategorią estetyczną organizującą cały tekst. Chodzi po pierwsze o oswojenie śmierci przez wykreowanie jej karykaturalnego portretu. Po drugie zaś, ironia świadczy o tym, że poeta dostrzega głębokie sprzeczności tkwiące w świecie.
Śmierć jawi się tu jako urodziwa kobieta, której oblicze może budzić erotyczne pożądanie. Poeta mówi, że posiada ona „wdzięk chudej kokietki, co drażni i mami”. W kolejnych strofach wiersza obraz śmierci robi się jednak coraz bardziej groteskowy – jawi się ona jako nieudolna elegantka, która na próżno próbuje pozować na modną damę. Ironiczny stosunek do tego wizerunku podmiot podkreśla za pomocą zdrobnień: „stopka”, „pantofelki śliczniutkie jak kwiaty”.
Baudelaire wyraźnie pokazuje zatem zakłamany stosunek współczesnego człowieka do śmierci. Polega on na jej niepotrzebnej estetyzacji, za pomocą której ludzie chcą oswoić lęk przed umieraniem. Poeta niezwykle trafnie ujmuje wyraźną zmianę w podejściu do śmierci na przestrzeni dziejów. W średniowieczu była ona nieodłączną częścią życia, czego wyraz stanowiły cmentarze umieszczane w centrum miasta. Wraz z rozwojem cywilizacji, człowiek zaczął się jednak odcinać od śmierci – cmentarze zostały wyrzucone za miasto i odgrodzone murem od żywych.
Tymczasem, jak uświadamia Baudelaire, estetyzacja i strojenie śmierci w modne przebrania nic nie pomoże. Wszyscy bierzemy bowiem udział w jej orszaku. Ludziom wydaje się, że tańczą szczęśliwi na balu, podczas gdy czyha na nich czujny łuk archanioła, który w każdej chwili może pozbawić ich życia. Poeta domaga się zatem prawdy w podejściu do śmierci i akceptacji dla jej odrażającego oblicza. Twierdzi, że w nagim szkielecie dostrzega piękno, a „kościej” wywołuje w nim erotyczne pożądanie. Wiersz jest zatem również manifestem estetycznym – opowiada się za rozszerzeniem kategorii piękna również na te elementy świata, które dotąd uznawane były za odrażające.
Streszczenie Księga Wyjścia znajduje się w biblijnym Starym Testamencie i jest drugą księgą w Pięcioksięgu Mojżeszowym. Zwykło się zatem uznawać że została zapisana...
Streszczenie Narcyz był niezwykle przystojnym młodym mężczyzną. Jego uroda stała się powodem dla którego uwielbiały go nimfy. Jednak on nie był zainteresowany...
„Nn próbuje sobie przypomnieć słowa modlitwy” to wiersz Stanisława Barańczaka. NN oznacza „nazwisko nieznane” – skrót taki często...
„Stary człowiek i morze” to najbardziej znana z powieści Ernesta Hemingwaya. Akcja rozgrywa się na Kubie zapewne na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych...
„Świat” to wiersz Jana Twardowskiego. Ksiądz-poeta w utworze tym po raz kolejny udowodnił że jak nikt inny potrafił mówić o sprawach skomplikowanych...
„Wypełnić czytelnym pismem” to wiersz Stanisława Barańczaka. Już sam tytuł sugeruje że autor odnosi się w utworze do języka biurokracji – forma tekstu...
Na początku sztuki poznajemy matkę Orgona Panią Pernelle. Krytykuje ona wszystkich domowników swojego syna wysławia tylko jednego Tartuffe’a. Jednocześnie Pani...
Podobnie jak inne utwory Kochanowskiego (np. „Na lipę”) fraszka „Na dom w Czarnolesie” jest pochwałą wiejskiego życia. Po okresie podróży...
Streszczenie „Antygona” Sofoklesa rozpoczyna się od rozmowy sióstr Antygony i Ismeny o decyzji Kreona. Stwierdził on bowiem że jeden z ich braci Polinejkes...