Streszczenie
Wydarzenia dzieją się na Antarktydzie na „stacji imienia profesora Dobrowolskiego”. Profesor razem z grupą badaczy postanawiają oznakować grupę pingwinów Adeli, aby poznać dokładnie trasę ich zimowych wędrówek. W tym celu zakładają ptakom obrączki, a także budują im zagrodę, do której następnie je zaganiają. I tak zapędzali pingwiny cały dzień – nazajutrz mieli zająć się ich obrączkowaniem. Na każdej obrączce miał być wykuty napis: „Stacja imienia profesora Dobrowolskiego na wschodnich brzegach Antarktydy”, a także numer pingwina i data. Profesor wpadł na ten pomysł, gdy jeden z pingwinów zwany Elegancikiem (wyróżniał się spośród innych pingwinów charakterystyczną łatką na brzuchu w kształcie krawata) usiłował powiedzieć mu dokąd odpływają, z tym, że profesor z wiadomych przyczyn, nie potrafił go zrozumieć.
Profesor uważał, że pięćdziesiąt nielotów w zupełności wystarczy do tego „eksperymentu”. Zagonienie pingwinów do zagrody okazało się bardzo trudne. W końcu jednak udało się schwytać nawet pingwina z krawatem. Kiedy polarnicy chcieli na drugi dzień zobaczyć, co dzieje się w zagrodzie, okazało się, że nie było tu żadnego pingwina z wyjątkiem Elegancika. Profesor pomyślał, że najwidoczniej mur jest za niski i dlatego pingwiny wyskakują. Postanowił to naprawić i znów cały dzień zaganiano ptaki do zagrody. Te jednak ciągle uciekały i wolały hasać sobie nad wodą.
Badacze zaganiali pingwiny do zagrody jeszcze kilka razy, ale te za każdym razem uciekały. Nie potrafili tego zrozumieć i dlatego postanowili obserwować przez kilka dni zagrodę.
Rozwiązanie tej tajemnicy odkrył mężczyzna śmigłowca, który zaobserwował, że pingwiny wychodzą z zagrody, wspinając się po sobie, jak po drabinie. Polarnicy postanowili na własne oczy to zobaczyć – i rzeczywiście okazało się, że pingwiny znalazły świetny sposób wydostania się z zagrody. Kolejno wdrapywały się sobie po plecach, po czym ześlizgiwały się na zewnątrz. Badacze byli zdumieni tym, co pingwiny wyprawiają w „zaczarowanej zagrodzie”.
Nastała sroga zima. Aby przetrwać, pingwiny opuściły tereny mroźnej Antarktydy i udały się w cieplejsze rejony. Dzięki obrączkom polarnicy mogli śledzić trasę ich wędrówek – niektóre dopływały do Oceanu Indyjskiego, a inne do Oceanu Spokojnego. Elegancika odnaleziono na powierzchni Oceanu Atlantyckiego.
W jakiś czas potem kiedy nastało lato, pingwiny powróciły na Antarktydę i polarnicy znów dostrzegli je na stacji badawczej. Z prowadzonych badań dowiedzieli się, że co wiosnę pingwiny wracają w to samo miejsce, w którym były poprzednio.
Plan wydarzeń
1. Polarnicy badający pingwiny na stacji im. Dobrowolskiego.
2. Umieszczenie pingwinów w lodowej zagrodzie.
3. „Cudowne” ucieczki pingwinów – sytuacja powtarza się trzykrotnie.
4. Obserwacje polarników – rozwiązanie zagadki jak pingwinom udaje się wydostać z zagrody.
5. Nastanie zimy polarnej – odlot pingwinów do cieplejszych krajów.
6. Powrót pingwinów do swoich gniazd na Antarktydzie.
Streszczenie Mendel to 67 letni mężczyzna który od niemalże 30 lat prowadzi swój zakład introligatorski w miejscu w którym rozpoczyna się akcja. Staruszek...
Geneza George Orwell napisał „Folwark zwierzęcy” w 1944 roku. Na genezę książki złożyły się doświadczenia pisarza podczas wojny domowej w Hiszpanii oraz...
Dorobek artystyczny Williama Szekspira wciąż cieszy się olbrzymią popularnością. Jego dzieła nadal wystawianie są na deskach teatrów i stanowią źródło...
„Malowany Ptak” pozostaje najsłynniejszą powieścią Jerzego Kosińskiego. Tuż po premierze w 1965 roku książka stała się prawdziwym wydarzeniem literackim...
Geneza „Giaur” to powieść poetycka George’a Byrona która ukazała się w 1813 r. Co ciekawe to pierwszy utwór tego autora o tematyce związanej...
„Oda do młodości” to utwór który stanowi przedstawienie cech klasycznych i romantycznych na zasadzie kontrastów. Dostrzec można krytykę klasycznego...
„Wędrówką życie jest człowieka” to wiersz Edwarda Stachury. Można powiedzieć że jak żadne inne jego dzieło ten krótki utwór streszcza...
„Dobranoc” jest sonetem Adama Mickiewicza który wszedł cykl utworów napisanych w 1826 r. nazwanych „Sonetami odeskimi” i wydanych równolegle...
Wiersz Juliana Tuwima „Chrystus miasta” może być interpretowany jako wyraz obrzydzenia autora do współczesnego mu miasta z jego patologiami i degeneracją...
