Streszczenie
Królestwo Niebieskie porównane jest do człowieka, który przekazał służącym majątek przed podróżą. Jednemu dał 5 talentów, drugiemu 2, trzeciemu 1 – każdemu według zdolności.
Ten z 5 talentami puścił je w obieg i zyskał drugie tyle. Tak samo zrobił ten drugi. Natomiast trzeci ukrył pieniądze w ziemi.
Pan powrócił i zaczął się rozliczać z sługami. Pierwszy przyniósł 10 talentów, więc uradował się pan. Podobnie było z drugim. Przyszedł trzeci, powiedział, że ze strachu zakopał talent w ziemi. Pan oburzył się, że nie pomnożył zysków. Zabrał mu więc talent, a dał temu, który ma 10, bo jak twierdzi:
Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma.
Ostatniego sługę wyrzucił także na zewnątrz.
Interpretacja
Przypowieścią nazywa się opowiadanie, którym Jezus ilustruje własna naukę. Ważna jest przy tym idea porównania, które prezentuje rzeczywistość ziemską, odnoszącą się do rzeczywistości objawianej przez Boga. Celem przypowieści jest zaprezentowanie tych obrazów, dzięki czemu osiąga się prawdę abstrakcyjną.
Przypowieść o talentach odnosi się do darów Pańskich. Właściciela można utożsamić z Bogiem, a służących z ludźmi obdarowanymi przez Pana. Przypowieść przedstawia więc problem mnożenia darów otrzymanych od Boga.
Dwóch służących dwukrotnie pomnożyło to, co otrzymali od Pana, natomiast jeden z nich nie wykorzystał daru Boskiego i ukrył go.
Przypowieść porusza przede wszystkim problem sprawiedliwości – jeden dostał najwięcej, inny najmniej. To, ile ktoś dostanie, zależy od zdolności, umiejętności i predyspozycji ludzkich. Niezależnie od tego, ile otrzymamy od Pana, powinniśmy to docenić i uszanować.
Ważnym aspektem jest także umiejętność zagospodarowania darów Boskich oraz rozwijania ich. Istotny jest bowiem indywidualny rozwój tego, co otrzymujemy. Tak właśnie zrobiło dwóch służących, za co zostali nagrodzeni. Trzeci z nich nie wykorzystał daru, który miał szansę rozwinąć, nie docenił tego, co miał, przez co stracił wszystko.