Streszczenie
Pewnego dnia Jezus usiadł nad jeziorem. Jednakże wokół niego zebrał się tłum, co zmusiło go do wejścia do łodzi. Mówił do ludu, że pewien siewca wyszedł siać. Niektóre ziarna padały na drogę i wyjadały je ptaki. Inne padły na ziemię skalistą, gdzie nie miały zbyt wiele ziemi, więc wyrosły szybko, ale nie głęboko, dlatego też przypaliło je słońce.
Kolejne ziarna spadły na ciernie, przez które zostały przytłoczone. Inne natomiast padły na ziemię żyzną i wydały plon.
Ziarno na drodze oznacza człowieka, który słucha słowa Bożego, a go nie rozumie. Wtedy też przychodzi szatan i zabiera mu to, co ma w sercu.
Na gruncie skalistym są ci, którzy słuchają słowa Bożego i od razu przyjmują je z radością. Jednakże z powodu braku korzenia są niestali. Jeśli coś dzieje się nie tak jakby chcieli, rezygnują ze słowa Bożego.
Między cierniami są ci, którzy słuchają słowa Bożego, lecz rzeczy materialne i bogactwa przysłaniają słowo tak, że pozostaje ono bezużyteczne.
Na ziemi żyznej są natomiast ci, którzy słuchają i rozumieją słowo Boże.
Interpretacja
Przypowieścią nazywa się opowiadanie, którym Jezus ilustruje własna naukę. Ważna jest przy tym idea porównania, które prezentuje rzeczywistość ziemską, odnoszącą się do rzeczywistości objawianej przez Boga. Celem przypowieści jest zaprezentowanie tych obrazów, dzięki czemu osiąga się prawdę abstrakcyjną.
W przypowieści o siewcy zaprezentowany jest obraz przedstawiający paralele pomiędzy nasionami zależnymi od rodzaju gleby do skuteczności odbioru słowa Bożego, uzależnionej od jego odbiorcy.
Każdą przypowieść można odczytać w sposób alegoryczny. W tym przypadku siewcą jest Bóg, a sianiem – głoszone przez Niego słowo. Natomiast ziarnami są ludzie, którzy słuchają tego słowa, a glebą, na którą ziarno pada, jest realizacja owego słowa w praktyce życiowej.