Hymn to uroczysta pieśń , która chwali, w niniejszym utworze, Boga. Charakteryzuje się wzniosłym nastrojem, a podmiot liryczny wypowiada się, by zaprezentować jakieś ogólne idee zbiorowości.
Tematem utworu jest miłość, która stanowi cel i sens ludzkich działań. Nic nie jest ważne bez miłości: ani znajomość języków, ani dar prorokowania, ani największa wiara i wiedza. Bez miłości wszystko traci swoją wartość:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
Jeśli człowiek nie ma miłości, to nie pomoże mu nawet cnotliwe życie i pomaganie innym. Zaprezentowana jest przy tym nie tylko ogromna wartość miłości, ale również to, że wszystko bez niej, to tylko nic nieznaczące gesty.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
W kolejnej części hymnu następuje wyliczenie wszystkich cech miłości: jest cierpliwa, łaskawa, nie uznaje zazdrości, ani nie potrzebuje sławy. W miłości nie ma także pychy, wstydu, egoizmu i gniewu. Miłość nie rozpamiętuje złych rzeczy i jest szczera. Miłość może być skazana na różne próby, ale nic jej nie zniszczy, a ona nigdy się nie skończy.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.
Miłość jest także uczuciem osoby dojrzałej. Język miłości wiąże się z dojrzałością emocjonalną:
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Tekst jest zatem prezentacją miłości idealnej, która przekracza granice egoizmu, by poświęcić się dla kogoś innego. Szczególnym rodzajem tego uczucia jest miłość chrześcijańska, która nie zna granic.
W tekście pojawiają się liczne anafory: „miłość”, „gdybym”; wyliczenia; epitety: „cierpliwa”, „łaskawa”; porównania: „stałbym się jak miedź brzęcząca”
Dokonano także personifikacji miłości, która: „nie zazdrości”, „nie szuka poklasku”.
Streszczenie Główną bohaterką osiemnastego – ostatniego tomu „Jeżycjady” pt. „Sprężyna” jest Łucja Pałys – córka Idy...
„Kazania Sejmowe” Piotrka Skargi przez lata uznawano za dzieło o proroczym wręcz charakterze. Ich autor przewidzieć miał upadek i rozbiory Rzeczypospolitej a...
Pieśń XX („Miło szaleć kiedy czas po temu”) łączy refleksję nad życiem charakterystyczną dla poważniejszych utworów Kochanowskiego z dowcipem i „biesiadnym”...
Hymn to uroczysta pieśń która chwali w niniejszym utworze Boga. Charakteryzuje się wzniosłym nastrojem a podmiot liryczny wypowiada się by zaprezentować jakieś...
Piotr Skarga był kaznodzieją króla Zygmunta III Wazy jezuitą jedną z najważniejszych postaci polskiej reformacji. Jego najważniejsze dzieła to bardzo popularne...
Geneza „Wieża” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego po raz pierwszy opublikowana została w lipcu 1958 r. w paryskiej „Kulturze”. Opowiadanie to powstało...
„But w butonierce” to bodaj najbardziej znany wiersz jaki spisał poeta-futurysta Bruno Jasieński. Już po tytule widać sposób w jaki autor zamierza obchodzić...
Opublikowane w 1597 roku „Kazania sejmowe” Piotra Skargi należą do arcydzieł literatury staropolskiej. Wśród kazań szczególne znaczenie ma kazanie...
Streszczenie Ballada „To lubię” rozpoczyna się zwrotem do Maryli. Jest ona zachęcana do spojrzenia na piękny krajobraz. Na skraju lasu znajduje się cerkiew w...