Hymn to uroczysta pieśń , która chwali, w niniejszym utworze, Boga. Charakteryzuje się wzniosłym nastrojem, a podmiot liryczny wypowiada się, by zaprezentować jakieś ogólne idee zbiorowości.
Tematem utworu jest miłość, która stanowi cel i sens ludzkich działań. Nic nie jest ważne bez miłości: ani znajomość języków, ani dar prorokowania, ani największa wiara i wiedza. Bez miłości wszystko traci swoją wartość:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
Jeśli człowiek nie ma miłości, to nie pomoże mu nawet cnotliwe życie i pomaganie innym. Zaprezentowana jest przy tym nie tylko ogromna wartość miłości, ale również to, że wszystko bez niej, to tylko nic nieznaczące gesty.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
W kolejnej części hymnu następuje wyliczenie wszystkich cech miłości: jest cierpliwa, łaskawa, nie uznaje zazdrości, ani nie potrzebuje sławy. W miłości nie ma także pychy, wstydu, egoizmu i gniewu. Miłość nie rozpamiętuje złych rzeczy i jest szczera. Miłość może być skazana na różne próby, ale nic jej nie zniszczy, a ona nigdy się nie skończy.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.
Miłość jest także uczuciem osoby dojrzałej. Język miłości wiąże się z dojrzałością emocjonalną:
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Tekst jest zatem prezentacją miłości idealnej, która przekracza granice egoizmu, by poświęcić się dla kogoś innego. Szczególnym rodzajem tego uczucia jest miłość chrześcijańska, która nie zna granic.
W tekście pojawiają się liczne anafory: „miłość”, „gdybym”; wyliczenia; epitety: „cierpliwa”, „łaskawa”; porównania: „stałbym się jak miedź brzęcząca”
Dokonano także personifikacji miłości, która: „nie zazdrości”, „nie szuka poklasku”.
Streszczenie Mendel to 67 letni mężczyzna który od niemalże 30 lat prowadzi swój zakład introligatorski w miejscu w którym rozpoczyna się akcja. Staruszek...
Geneza George Orwell napisał „Folwark zwierzęcy” w 1944 roku. Na genezę książki złożyły się doświadczenia pisarza podczas wojny domowej w Hiszpanii oraz...
Dorobek artystyczny Williama Szekspira wciąż cieszy się olbrzymią popularnością. Jego dzieła nadal wystawianie są na deskach teatrów i stanowią źródło...
„Malowany Ptak” pozostaje najsłynniejszą powieścią Jerzego Kosińskiego. Tuż po premierze w 1965 roku książka stała się prawdziwym wydarzeniem literackim...
Geneza „Giaur” to powieść poetycka George’a Byrona która ukazała się w 1813 r. Co ciekawe to pierwszy utwór tego autora o tematyce związanej...
„Oda do młodości” to utwór który stanowi przedstawienie cech klasycznych i romantycznych na zasadzie kontrastów. Dostrzec można krytykę klasycznego...
„Wędrówką życie jest człowieka” to wiersz Edwarda Stachury. Można powiedzieć że jak żadne inne jego dzieło ten krótki utwór streszcza...
„Dobranoc” jest sonetem Adama Mickiewicza który wszedł cykl utworów napisanych w 1826 r. nazwanych „Sonetami odeskimi” i wydanych równolegle...
Wiersz Juliana Tuwima „Chrystus miasta” może być interpretowany jako wyraz obrzydzenia autora do współczesnego mu miasta z jego patologiami i degeneracją...
