W literaturze XVIII-wiecznej wielką popularność zdobył motyw zakochanych pasterzy (pojawiający się już wcześniej). Życie wiejskie przedstawiano jako arkadyjski ideał, a arystokratki wyobrażały sobie siebie w roli pastereczek wzdychających do pastuszków – oczywiście te wyobrażenia nie miały żadnego związku z ciężkim życiem na wsi.
Jednym z utworów tego typu, zapewne najbardziej znanym w Polsce, jest „Laura i Filon” Franciszka Karpińskiego. Utwór przedstawia nocną schadzkę dwójki tytułowych bohaterów, jak można się domyślić z ich dialogów, będących wieśniakami właśnie.
Laura przychodzi na umówione miejsce spotkania pod jaworem. Dziewczyna bardzo śpieszyła się do ukochanego, ale po dotarciu pod drzewo nie widzi Filona. Zaczyna się zastanawiać, skąd spóźnienie ukochanego – rozważa różne możliwości, ale najbardziej niepokojące jest, iż spędza czas z inną kobietą, Dorydą. Laura widziała, jak się do niej uśmiechał i obawia się porzucenia na rzecz „czarnobrewej” rywalki. Obawia się, iż wianek, który splotła dla ukochanego, zostanie przez niego przekazany Dorydzie – byłaby to nie tylko hańba dla pastereczki, ale i kpina z jej bólu. Bowiem przygotowując różany wianek, pokłuła się kolcami. Krwią-m cię rąk moich skropiła, mówi – pokazuje to, ile dla niej znaczy miłość do Filona. W końcu krew jest nie tylko oznaką zranienia, ale symbolem cierpienia i poświęcenia.
Wreszcie zdenerwowana Laura decyduje się zniszczyć wianek i koszyk, jaki przygotowała dla ukochanego:
Tłukę o drzewo koszyk mój miły,
Rwę wieniec, którym splatała;
Te z nich kawałki będą świadczyły,
Żem z nim na wieki zerwała...
Wtedy Filon wychodzi z lasu – okazuje się, iż od godziny czekał na miejscu. Zdecydował się jednak schować przed Laurą, żeby usłyszeć, co ona o nim myśli. Zapewnia ją, że Doryda jest dla niego tylko przyjaciółką i nigdy jej nie kochał – by pokazać stałość swoich uczuć, oświadcza Laurze, że nie będzie więcej rozmawiał z jej konkurentką. Pokazuje też dziewczynie piękny kij pasterski, który wystrugał i umieścił na nim ich imiona.
Bohaterowie wyznają sobie miłość, ale na końcu schadzki Laura jeszcze raz wyraża zazdrość o Dorydę.
Utwór Karpińskiego jest dziełem dość schematycznym, nie wykraczający poza ówczesne wzorce poezji miłosnej. Ale właśnie dlatego warto się z nim zapoznać – pozwala bowiem poznać, jakie były estetyczne ideały miłości w XVIII-wieku (a także całego nurtu zwanego sentymentalizmem).
Forma utworu (kilka informacji):
-ośmio- i dziesięciozgłoskowiec
-49 strof po 4 wersy
-dialog
Geneza „Chłopcy z Placu Broni” to powieść która była publikowana na łamach gazety „Tanulok Lapja”. Jej pojawienie się było wynikiem prośby...
Streszczenie Niedziela 30 stycznia 1983 r. W piękny zimowy mroźny dzień Maciek Ogorzałka właśnie spaceruje po mieście. W pewnej chwili zauważa że ktoś go śledzi. Jest...
Streszczenie W krótkim opowiadaniu „Zmierzch” Stefan Żeromski w przejmujący sposób przedstawia dolę chłopów. Akcja toczy się pod koniec...
Geneza „Kamienie na szaniec” zostały wydane w 1944 roku. Autor powieści Aleksander Kamiński był członkiem Małego Sabotażu i postanowił upamiętnić działalność...
„Żal” jest wierszem Józefa Czechowicza napisanym w przededniu II wojny światowej. Możemy wyraźnie zakwalifikować utwór do nurtu znanego jako katastrofizm....
„Sonet 90” o incipicie Były to włosy złote rozpuszczone (w przekładzie Jalu Kurka) jest lirykiem w którym podmiot liryczny ukazuje piękno Laury –...
Streszczenie Dawno temu był sobie pewien Mazur – bitny wojak który w niejednej potyczce walczył z wrogiem o Polskę. Stawał do boju z pogańskimi ludami. Z każdej...
Interpretacja Mit o Apollo to opowieść o najpiękniejszym i niezwykle utalentowanym bogu. Jest to opowieść o niezwykłym talencie który powinien być doceniony. Jest...
Wiara nadzieja i miłość od wieków zaliczane bywają do najważniejszych cnót ludzkich. Święty Paweł pisał Tak więc trwają wiara nadzieja miłość - te...
