W literaturze XVIII-wiecznej wielką popularność zdobył motyw zakochanych pasterzy (pojawiający się już wcześniej). Życie wiejskie przedstawiano jako arkadyjski ideał, a arystokratki wyobrażały sobie siebie w roli pastereczek wzdychających do pastuszków – oczywiście te wyobrażenia nie miały żadnego związku z ciężkim życiem na wsi.
Jednym z utworów tego typu, zapewne najbardziej znanym w Polsce, jest „Laura i Filon” Franciszka Karpińskiego. Utwór przedstawia nocną schadzkę dwójki tytułowych bohaterów, jak można się domyślić z ich dialogów, będących wieśniakami właśnie.
Laura przychodzi na umówione miejsce spotkania pod jaworem. Dziewczyna bardzo śpieszyła się do ukochanego, ale po dotarciu pod drzewo nie widzi Filona. Zaczyna się zastanawiać, skąd spóźnienie ukochanego – rozważa różne możliwości, ale najbardziej niepokojące jest, iż spędza czas z inną kobietą, Dorydą. Laura widziała, jak się do niej uśmiechał i obawia się porzucenia na rzecz „czarnobrewej” rywalki. Obawia się, iż wianek, który splotła dla ukochanego, zostanie przez niego przekazany Dorydzie – byłaby to nie tylko hańba dla pastereczki, ale i kpina z jej bólu. Bowiem przygotowując różany wianek, pokłuła się kolcami. Krwią-m cię rąk moich skropiła, mówi – pokazuje to, ile dla niej znaczy miłość do Filona. W końcu krew jest nie tylko oznaką zranienia, ale symbolem cierpienia i poświęcenia.
Wreszcie zdenerwowana Laura decyduje się zniszczyć wianek i koszyk, jaki przygotowała dla ukochanego:
Tłukę o drzewo koszyk mój miły,
Rwę wieniec, którym splatała;
Te z nich kawałki będą świadczyły,
Żem z nim na wieki zerwała...
Wtedy Filon wychodzi z lasu – okazuje się, iż od godziny czekał na miejscu. Zdecydował się jednak schować przed Laurą, żeby usłyszeć, co ona o nim myśli. Zapewnia ją, że Doryda jest dla niego tylko przyjaciółką i nigdy jej nie kochał – by pokazać stałość swoich uczuć, oświadcza Laurze, że nie będzie więcej rozmawiał z jej konkurentką. Pokazuje też dziewczynie piękny kij pasterski, który wystrugał i umieścił na nim ich imiona.
Bohaterowie wyznają sobie miłość, ale na końcu schadzki Laura jeszcze raz wyraża zazdrość o Dorydę.
Utwór Karpińskiego jest dziełem dość schematycznym, nie wykraczający poza ówczesne wzorce poezji miłosnej. Ale właśnie dlatego warto się z nim zapoznać – pozwala bowiem poznać, jakie były estetyczne ideały miłości w XVIII-wieku (a także całego nurtu zwanego sentymentalizmem).
Forma utworu (kilka informacji):
-ośmio- i dziesięciozgłoskowiec
-49 strof po 4 wersy
-dialog
W pierwszym z Trenów poeta przyzywa do siebie wszystki płacze bo tylko one pozwolą wyrazić mu żal za utraconą Urszulką. By unaocznić swoją rozpacz wzywa łzy Heraklitowe...
Autorem wiersza „Anka to już trzy i pół roku” jest Władysław Broniewski. Utwór należy do cyklu poświęconego Joannie Broniewskiej nazywanej Anką...
W utworze „Do Fraszek” autor zwraca się do tytułowych wierszy w ten zaś sposób – do samego siebie jako do ich autora. „Do Fraszek” jest...
Streszczenie Jedna wyspa na której zgromadzono dziesięć osób – to początek opowieści w której po kolei giną kolejni bohaterowie. Każdy z nich...
Najsłynniejsze dzieło Daniela Defoe ukazało się w 1719 roku – jego popularność okazała się tak duża że jeszcze w tym samym roku doczekało się czterech dodruków...
„Pierwsza fotografia Hitlera” Wisławy Szymborskiej to wiersz który pod względem poetyki przypomina ekfrazę. Różnica polega jednak na tym że przedmiotem...
„Płonąca żyrafa” to wiersz Stanisława Grochowiaka. Tytuł utworu wyraźnie wskazuje inspirację którą był surrealistyczny obraz hiszpańskiego malarza...
„Bajki i przypowieści” Ignacego Krasickiego ukazały się po raz pierwszy w 1779 roku a w późniejszych latach wydano kilka dalszych ich tomów. Bajki...
Trzecia część „Dziadów” jest dramatem w którym świat rzeczywisty przenika się ze sferą metafizyczną. Co ciekawe – oba te plany mają równorzędne...
