Do Justyny. Tęskność na wiosnę - interpretacja i analiza

Wiesz Franciszka Karpińskiego „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” należy do najbardziej znanych przykładów polskiej XVIII-wiecznej liryki miłosnej. W życiu poety ważną rolę odegrały kobiety o tym imieniu (słynne „trzy Justyny”), chociaż z żadną nie udało mu się związać na dłużej – omawiany utwór poświęcony jest jednej z nich. Warto zwrócić uwagę, iż jest to część cyklu utworów „Do Justyny”.

Poeta opisuje nadchodzącą wiosnę. Zwraca uwagę na pojawianie się w przyrodzie kolejnych elementów, które kojarzymy z tą porą roku (zboże, śpiew ptaków, kwiaty), ale podkreśla ciągle, że sam odczuwa pustkę. Wprawdzie pojawiają się kwiaty, ale nie ma jego „kwiatu” (A mój mi kwiatek nie schodzi!), ptaki śpiewają, ale nie słychać głosu jego ptaszka (A mój mi ptaszek nie śpiewa!). Oczywiście w każdym z tych przypadków nieobecnym elementem jest ukochana – to ona nadaje życiu sens i radość. Bez niej nawet wiosną nie można się w pełni cieszyć. Pojawia się nawet dość zabawne z dzisiejszej perspektywy porównanie kobiety do zboża:

Już się i zboże do góry wzbiło,
I ledwie nie kłos chce wydać;
Całe się pole zazieleniło;
Mojej pszenicy nie widać!

Utwór Karpińskiego to dzieło schematyczne i pozbawione wiekopomnych walorów literackich. Autor sięga po popularne porównania, nie siląc się na przesadną oryginalność. Mimo to warto zwrócić uwagę na ten wiersz – choćby po to, żeby wyrobić sobie zdanie o ówczesnych modach literackich (sentymentalizm), a także ujrzeć kontrast między spokojną narracją XVIII-wieku, a zbliżającym się powoli, pełnymi szału uniesieniami romantyzmu.

Forma utworu (kilka informacji):
- rymy naprzemienne (abab)
- wykrzyknienie
- apostrofa