„Podłogo błogosław” to wiersz Mirona Białoszewskiego, pochodzący z 1957 roku. Już tytuł sugeruje, że mamy do czynienia z typowym dla poety łączeniem sacrum i profanum. Błogosławieństwo kojarzy się z wzniosłością, religią, głęboką duchowością. Ksiądz błogosławi wiernych w czasie mszy świętej, ludzie modlą się do Boga o błogosławieństwo. Tymczasem w tytule wiersza błogosławieństwa udzielać ma… podłoga. Czy można wyobrazić sobie coś bardziej codziennego, bardziej błahego niż podłoga? Zdziwienie budzi samo przyznanie podłodze roli aktywnej. Przecież zazwyczaj jest ona obiektem działań – podłogę można umyć, napastować, można ją zmieniać w czasie remontów. Ale podłoga sama nie robi nic, poza leżeniem. U Białoszewskiego dokonuje ona zaś rzeczy najbardziej podniosłych!
Akcenty komiczne kryją się też w grze słów – wynikające z brzmieniowej bliskości obu, jakże różnych przecież, słów. W dalszej części utworu poeta kontynuuję specyficzną wyliczankę, rozpoczętą tytułem. Zestawia podobne brzmieniowo słowa i konstruuje z nich pozornie nieprzystające do siebie pary (np. kartofle-flet). Zresztą mówi o tym wprost:
tu nie fis
i nie harmonia,
ale dysonans
Ten dysonans nie jest jednak celem samym w sobie, a tym bardziej jego znaczenie nie ogranicza się do roli komicznej. W owych wersach bowiem wyraża się twórcza (a także życiowa) filozofia Białoszewskiego. Poeta pragnął zestawiać sacrum i profanum – zestawiać, ale także łączyć te dwie kategorie. Dzięki temu przedmioty pozornie codzienne zyskują rangę cudowności. Z kolei figury przynależne do strefy sacrum, zrzucone zostają z piedestałów. Tak więc Białoszewski oferuje nam nie mniej, niż nowy, oryginalny sposób patrzenia na świat. Warto podążyć za wzorkiem poety i dostrzec inne znaczenia w otaczające nas rzeczywistości.
Forma utworu (kilka informacji):
– nieregularny układ rymów
– nieregularna liczba sylab w wersach
– wiersz biały
W pierwszym z Trenów poeta przyzywa do siebie wszystki płacze bo tylko one pozwolą wyrazić mu żal za utraconą Urszulką. By unaocznić swoją rozpacz wzywa łzy Heraklitowe...
Autorstwo „Bulla gnieźnieńska” jest niezwykle ważnym dokumentem wydanym w Pizie w roku 1136. Sama sformułowanie – bulla – wskazuje na wagę dokumentu....
StreszczeniePodróżująca pociągiem mama Basi ginie w nieszczęśliwym wypadku. Jej ostatnią wolą jest przekazanie dziecka pod adres który podała konając....
Interpretacja Mit o Dzeusie jest opowieścią o najważniejszym z bogów który władał całym Olimpem. Jest to mit który doskonale oddaje antropomorficzność...
Oleńka (Aleksandra) Bilewiczówna jest niezwykle istotną bohaterką „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wprawdzie należy do postaci drugoplanowych ale często...
„Ars poetica” to wiersz Leopolda Staffa o charakterze autotematycznym – dotyczy on bowiem twórczości zarówno samego procesu pisania jak i jego...
Utwór Ignacego Krasickiego „Wstęp do bajek” otwiera wydany w 1779 roku tom „Bajki i przypowieści”. Wiersz ma formę wyliczenia – wymienione...
„Ocalony” to jeden z najbardziej znanych wierszy Tadeusza Różewicza. Utwór pochodzi z tomu „Niepokój” (1947) pierwszego powojennego...
„Trzy słowa najdziwniejsze” to wiersz Wisławy Szymborskiej który stanowi filozoficzną refleksję nad naturą języka i jego relacji z rzeczywistością....
