Na początku sztuki poznajemy matkę Orgona, Panią Pernelle. Krytykuje ona wszystkich domowników swojego syna, wysławia tylko jednego Tartuffe’a. Jednocześnie Pani Pernelle jest hipokrytką, bowiem gromi bezbożność i niemoralność, których dopatruje się wszędzie, ale nie widzi nic złego w biciu służącej. Po wyjściu matki gospodarza dochodzi do rozmowy Elmiry, jego żony, Kleanta (brata Elmiry), Damisa (syna Orgona z pierwszego małżeństwa) i służącej Doryny. Omawiają oni sytuację panującą w domu.
Gospodarz dał się opętać poznanemu w kościele dewotowi, Tartufowi. O swoim panu mówi Doryna:
Był to wprzód człowiek z duszą roztropną i godną,
W służbach króla okazał tęgość niezawodną —
Teraz, odkąd Tartufem swym przejął się cały,
Od tego czasu chodzi niby ogłupiały:
Nazywa go swym bratem, miłuje go bardziej
Niż własną matkę, przy nim żoną, dziećmi gardzi;
To dziś tajemnic jego powiernik jedyny,
Jego zdaniem kieruje się każdej godziny.
W następnej scenie obserwujemy powrót Orgona. Dopytuje się Doryny o sytuację w domu, jednak nie przejmuje się chorobą żony – interesuje go tylko Tartuffe. Później dochodzi do rozmowy Orgona z Kleantem. Ten prosi szwagra o przyśpieszenie zapowiadanego ślubu córki Marianny z młodzieńcem Walerym, jednak ojciec waha się, co zapowiada kłopoty.
Okazuje się, iż Orgon postanowił bliżej związać z sobą Tartuffe’a i wydać mu za żonę Mariannę. Marianna jest przerażona, ponieważ Tartuffe ma paskudny charakter i powierzchowność. Doryna godzi zakochanych (bowiem Walery i Marianna zdążyli się już pokłócić) i wyjaśnia im, jak uniknąć niechcianego wesela. Otóż Elmira, do której Tartuffe coś czuje, ma go namówić do zrezygnowania z ożenku.
Jednak w czasie rozmowy Tartuffe’a z panią domu, ten zaczyna się z nią zanadto spoufalać. Widzi to syn Orgona, Damis, który opowiada o całej sprawie ojcu. Zagniewany Orgon nie wierzy swojemu dziecku, tylko bierze stronę Tartuffe’a – natomiast swojego potomka wydziedzicza i wyrzuca z domu.
Elmira chce udowodnić Orgonowi podłość „świętoszka”, prosi więc męża, by wszedł pod stół i wzywa Tartuffe’a. Odgrywa przed nim zakochaną, ten zaś proponuje nawiązanie romansu – kobieta wzbrania się, opowiadając o swoich wyrzutach sumienia. Tartuffe na to odpowiada: wcale ten nie grzeszy, kto grzeszy w sekrecie. Rozgniewany Orgon wyrzuca z domu swojego niedawnego powiernika. Jednak po chwili wyznaje przerażonej rodzinie, że przepisał dom na Tartuffe’a, zaś ten dysponuje w dodatku dokumentami, które mogą zaprowadzić Orgona do więzienia. Faktycznie, „świętoszek” donosi władzom na swojego dobrodzieja – Sprawa kończy się dobrze, bowiem król przejrzał podłość Tartuffe’a i odkrył, że od dawna oszukiwał on ludzi. Majątek zostaje zwrócony Orgonowi, a jego winy (przechowanie dokumentów przyjaciela-buntownika) idą w niepamięć – może więc on bez przeszkód zorganizować wesele córki z Walerym.
Plan wydarzeń:
1. Wizyta matki Orgona. Rozmowy domowników o „świętoszku”.
2. Powrót Orgona i jego rozmowa z Kleantem. Decyzja o wydaniu córki za Tartuffe’a.
3. Kłótnia zakochanych i ich pogodzenie przez Dorynę. Próba wpłynięcia na Tartuffe’a przez Elmirę.
4. Syn Orgona, Damis, donosi ojcu o uwodzeniu Elmiry przez Tartuff’a. Orgon nie wierzy, wydziedzicza Damisa i wyrzuca go z domu.
5. Elmira udowadnia Orgonowi zakłamanie Tartuffe’a. Jednak Orgon zdążył wcześniej przepisać na niego majątek oraz powierzyć mu kompromitujące dokumenty.
6. Wysłannicy króla przybywają, żeby aresztować Orgona – okazuje się to jednak grą, która ma służyć zdemaskowaniu oszusta Tartuffe’a.
7. Zwrócenie majątku Orgonowi i plany ślubu Marianny i Walerego.
Bajka Ignacego Krasickiego „Słowik i szczygieł” oferuje krótki ale dosadny komentarz dotyczący działań artystów a być może każdego człowieka...
Streszczenie Żył kiedyś pewien konstruktor który wymyślał najdziwniejsze urządzenia i aparaty. Kiedyś zbudował pięknie śpiewającą maszynkę - okruszynkę a...
Streszczenie Utwór rozpoczyna opis zbrodni popełnionej na mężu przez żonę. Pojawiają się słowa kierowane do roślin które mają sprawić że lilie szybciej...
Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”....
Streszczenie Rozdział I Poznajemy głównego bohatera – Pawła którego ojciec dawno wyruszył w rejs a on od dłuższego czasu czeka niecierpliwie na list...
Wiersz Kazimierza Wierzyńskiego „Lewa kieszeń” to pozornie opis zwykłego dnia. Jednak pod relacją o codziennych czynnościach kryje się pewna myśl filozoficzna...
Oleńka (Aleksandra) Bilewiczówna jest niezwykle istotną bohaterką „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Wprawdzie należy do postaci drugoplanowych ale często...
„Nie wierzę w nic” to jeden z dekadenckich wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Poeta daje w nim wyraz swojemu zwątpieniu we wszystkie znane wartości a także...
„Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej” to wiersz Wisławy Szymborskiej poświęcony bohaterskiej postawie nauczycielki która oddała życie ratując dzieci...