Geneza, czas i miesjce akcji
Sztuka „Świętoszek” („Tartuffe ou l'Imposteur” – „Tartuffe albo świętoszek") została wystawiona po raz pierwszy w 1664 roku. Wzbudziła olbrzymie kontrowersje, bowiem hierarchia kościelna i część widzów uznała ją za atak na religię. Doszło do tego, że arcybiskup Paryża groził ekskomuniką każdemu, kto ogląda lub czyta komedię Moliera – oczywiście sam autor także był zagrożony. Znalazł on jednak protektora w osobie króla Ludwika XIV, któremu sztuka się spodobała. Jednak naciski kleru i stowarzyszeń religijnych zmusiły władcę do zakazania dalszego wystawiania „Świętoszka” – co jednak ważne, w uzasadnieniu wyroku podkreślał on, iż uznaje intencje Moliera za czyste, samą zaś sztukę za moralnie niewinną. Jednak, dodawał król, osoby niewyrobione intelektualnie mogą nie pojąć przesłania utworu i uznać go za pamflet na Kościół. Mimo zakazu, nadal grano komedię na zamkniętych przedstawieniach dla arystokratów. Po kilku latach skandal przycichnął i „Świętoszek” znów wrócił do szerszej widowni.
Interpretacja, bohaterowie
Komedia Moliera jest satyrą na hipokryzję religijną i źle pojętą dewocję. Bohater tytułowy, Tartuffe, przedstawia się jako osoba bardzo pobożna. Swoim pełnym namaszczenia zachowaniem w kościele zwrócił uwagę Orgona – ten zaś przyjął go do swojego domu. Nie mając grosza przy duszy, Tartuffe chętnie korzysta z gościny i owija sobie gospodarza wokół palca. Obmawia członków jego rodziny i zwraca uwagę na ich nieprzystojne zachowanie – w ten sposób powoli zraża Orgona do jego bliskich. Domownicy dostrzegają to, na co nie zwraca uwagi gospodarz – że mimo pozorów ascezy i mówienia o włosienicy, Tartuffe lubi wygodne życie. Służąca Doryna opisuje jego zachowanie:
Wieczerzał z wielkim apetytem
I z nabożnym skupieniem w sposób dosyć łatwy
Wsunął barani comber i dwie kuropatwy
[…]
Po wieczerzy czując senność błogą,
Od stołu do sypialni przeszedł chwiejną nogą
I sprawdziwszy, czy pościel dość dobrze wygrzana,
Legł w łóżku i bez przeszkód przespał aż do rana.
Tartuffe jest też mściwy i pragnie żony swojego dobrodzieja. Jego podeście do moralności najlepiej oddają słowa: wcale ten nie grzeszy, kto grzeszy w sekrecie. Na końcu sztuki hipokryzja Tartuffe’a zostaje zdemaskowana – okazuje się, że od dawna wiódł żywot oszusta i trafia do więzienia.
Orgon to człowiek dzielny – w młodości wsławił się bohaterskimi czynami.
Był to wprzód człowiek z duszą roztropną i godną,
W służbach króla okazał tęgość niezawodną —
Teraz, odkąd Tartufem swym przejął się cały,
Od tego czasu chodzi niby ogłupiały:
Nazywa go swym bratem, miłuje go bardziej
Niż własną matkę, przy nim żoną, dziećmi gardzi;
To dziś tajemnic jego powiernik jedyny,
Jego zdaniem kieruje się każdej godziny
Kleant, szwagier Orgona, opisuje go słowami:
I z wszelką miarą jesteś wciąż w niezgodzie wiecznej
Umysł twój zdrowej prawdy nie umie być sługą
I wraz z jednej przesady już rzucasz się w drugą.
Kiedy Orgon dowiaduje się o podłości Tartuffe’a, postanawia być wrogiem wszystkich ludzi religijnych. Dopiero rodzina musi mu przypomnieć, że nie wolno wszystkich oceniać po jednym przypadku i że potrzeba trochę więcej umiaru. Orgon przyjął od swojego dawnego przyjaciela szkatułkę z dokumentami – przyjaciel był buntownikiem, wiec przechowanie tych papierów może być uznane za zdradę stanu. Tartuffe donosi o tym władzom, jednak Orgon zostaje ułaskawiony w uznaniu ongisiejszego męstwa.
Kleant to brat Elmiry, żony Orgona. Jest głosem rozsądku, zawsze doradza rozwagę – niestety nie jest on słuchany przez szwagra. Nawet matka Orgona docenia jego zalety, chociaż jest jeszcze bardziej pogrążona w dewocji i hipokryzji niż syn.
Inną istotną postacią jest pokojówka Doryna. Prawdopodobnie to najbardziej inteligentna osoba w sztuce – potrafi zarówno przejrzeć zakłamanie Tartuffe’a, jak i pogodzić zakochaną parę (Mariannę, córkę Orgona i jej narzeczonego, Walerego). Doryna ironicznie komentuje to, co się dzieje na scenie, a przy okazji przygotowuje (nieudany ostatecznie) plan odwiedzenia Orgona od wydania Marianny za Tartuffe’a. Istotną postacią jest również Damis, syn Orgona – to osoba „w gorącej wodzie kąpana” i na widok nieprawości chętnie sięga po szpadę.
„Świętoszek” to po dziś dzień aktualna i zabawna satyra na osoby, które dają się zwieść pozorom i wierzą w udawaną moralność.
„Pan Cogito a perła” to bardzo interesujący i wieloznaczny wiersz Zbigniewa Herberta. Utwór ma charakter narracyjny. Oto dojrzały już Pan Cogito –...
Geneza „Władca Much” pozostaje najbardziej znaną powieścią brytyjskiego noblisty Williama Goldinga. Książka ukazała się jako jego debiut w 1954 roku. Zyskała...
Streszczenie Rozdział I Główni bohaterowie utworu – Sokole Oko Wilhelm Tell i Wiewiórka byli wytrawnymi odkrywcami interesującymi się zamierzchłą przeszłością....
Psalm 23 znajduje się w biblijnej „Księdze psalmów” i nosi tytuł: „Bóg pasterzem i gospodarzem”. Tytuł utworu wskazuje na jego symboliczne...
Streszczenie Poleander Partobon władca Kybery był wielkim wojownikiem który hołdował nowoczesnym strategiom. Nade wszystko cenił cybernetykę toteż cały jego kraj...
Część I W piątkowe popołudnie w Moskwie na skwerze Patriasze Prudy spotykają się redaktor Michał Aleksandrowicz Berlioz i poeta Iwan Nikołajewicz Ponyriow (Bezdomny)....
„Żal” jest wierszem Józefa Czechowicza napisanym w przededniu II wojny światowej. Możemy wyraźnie zakwalifikować utwór do nurtu znanego jako katastrofizm....
Geneza Od 1831 r. Juliusz Słowacki przebywał na emigracji. Opuścił ojczyznę ze względu na ważną misję dyplomatyczną jaką mu powierzono. Odwiedziwszy Londyn –...
„Kruk i lis” Krasickiego porusza temat pojawiający się również w innych bajkach (np. w „Szczur i kot”). Mianowicie utwór dotyczy zapatrzenia...