Edward Redliński urodził się w 1940 roku w małej miejscowości pod Białymstokiem. Wielokrotnie podkreślał, że jest człowiekiem z awansu – i odczucie owo często znajdowało wyraz zarówno w jego wyborach politycznych, jak i w twórczości literackiej. Redliński podkreślał bowiem, że gdyby nie komunizm i PRL, to do tej pory pasałby krowy. Czy rzeczywiście tak by było, trudno oczywiście powiedzieć – ale opinia owa tłumaczy pozytywną opinię o okresie 1944-1989, opinię dość rzadką wśród polskich środowisk intelektualnych.
Młody Edward studiował na Politechnice Warszawskiej (geodezja) oraz na Uniwersytecie Warszawskim (dziennikarstwo). Wkrótce po studiach rozpoczął współpracę z prasę, zarówno stołeczną, jak i lokalną. W 1967 roku opublikował pierwszy tom opowiadań, „Listy z Rabarbaru”. Już w nim dostrzec można elementy charakterystyczne dla późniejszych dzieł autora. Mowa tu przede wszystkim o motywach wiejskich i ukazywaniu kontrastu między tradycyjną wspólnotą ludową, a nowoczesną cywilizacją. Redliński bynajmniej nie gloryfikuje chłopów – pokazuje ich, jako osoby nieokrzesane i ciemne, ale nie pozbawione pewnej fantazji i duchowości. Po realistycznych „Listach…” Redliński publikował coraz bardziej groteskowe utwory. Jednak nawet w absurdalnej i kpiarskiej „Konopielce” (1973) dostrzec można obraz ciężkiego i brutalnego życia na wsi.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych Redliński zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Przeprowadzka owa wniosła do jego twórczości kolejny wątek – opis Polaków-emigrantów. Pojawiają się oni w szeregu dzieł pisarza, z których bodaj najważniejszym są „Szczuropolacy” (wydani też jako „Szczurojorczycy”). Książka w 1997 roku doczekała się ekranizacji, pod tytułem „Szczęśliwego Nowego Jorku”. Jak można się domyślić z samych tytułów, autor nie gloryfikuje amerykańskiego życia. Pokazuje natomiast wykorzenienie ludzi, którzy nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości, zupełnie innej niż to, co znają z Polski.
Kolejną istotną powieścią Redlińskiego, napisaną już po powrocie do kraju, jest „Krfotok”. To dzieło łączy wątki groteski i fantastyki naukowej. Bohaterowie żyją w alternatywnej rzeczywistości, w której generał Wojciech Jaruzelski nie wprowadził stanu wojennego w 1981 roku. Na skutek tego doszło do interwencji Związku Radzieckiego, całkowitego zniewolenia Polski i śmierci tysięcy ludzi. Część krytyków chwaliło powieść za umiejętną grę i krytykę narodowych mitów. Inni jednak zarzucali Redlińskiemu gloryfikację komunistycznych rządów oraz mało oryginalne korzystanie z motywów powszechnych w fantastyce naukowej.
Chociaż można z Redlińskim polemizować na płaszczyźnie ideowej i politycznej, trzeba jednak podkreślić, że autor posiada fenomenalne „wyczucie” języka. Jak niewielu pisarzy, potrafi on oddać gawędę ludową i rozmowy zwykłych ludzi. Redliński pozostaje aktywnym autorem, w dalszym ciągu publikując książki.