Czy można napisać coś więcej o Karolu Wojtyle? Przecież chyba wszyscy posiadamy pewną wiedzę o Janie Pawle II – najbardziej znanym Polaku XX wieku, świętym Kościoła Katolickiego. Poświęcono mu niezliczoną liczbę biografii, filmów i utworów artystycznych. Jego pomniki znajdują się w wielu miastach, a jego słowa przywołuje się przy najróżniejszych okazjach. Czy więc zrezygnować z pisania tego tekstu? Paradoksalnie – nie. O ile bowiem każdy mniej więcej wie, kim był Karol Wojtyła i jakie były koleje jego życia, to nie wszyscy posiadamy informacje o jego twórczości. A pamiętać trzeba, że należał on nie tylko do najważniejszych postaci życia religijnego ostatniego stulecia, ale także do grona najważniejszych intelektualistów tego okresu.
Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach w 1920 roku. W 1978 roku wybrany został na Stolicę Piotrową. Zmarł w roku 2005. To są te rzeczy, które wiemy. Ale jakie były drogi jego życia intelektualnego?
Początkowo młody Wojtyła studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia te zostały przerwane przez wojnę, w czasie której pracował fizycznie oraz działał w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym, pod opieką Mieczysława Kotlarczyka. Czy to tylko epizod z jego biografii, bez większego znaczenia? Być może. Ale niektórzy uważają, że aktorskie doświadczenie Wojtyły sprawiło, iż łatwo nawiązywał kontakt z wiernymi. Wszyscy pamiętamy pielgrzymki papieża i jego poruszające wypowiedzi – charyzma Jana Pawła II mogła się brać po części z wiedzy, w jaki sposób wygłaszać (nieraz skomplikowane) kazania, by skoncentrować na nich uwagę setek tysięcy osób.
W czasie wojny miały też miejsce pierwsze próby literackie Wojtyły. Pisał wówczas poezję, a także próbował swoich sił w dramacie. W 1944 roku, już w czasie nauki w seminarium, rozpoczął pracę nad dramatem „Brat naszego Boga”, poświęconym bratu Albertowi Chmielowskiemu. Badacze życia Jana Pawła II zwracają uwagę, że młodemu Wojtyle postać brata Alberta musiała być szczególnie bliska – gdyż on także znajdował się miedzy dwoma powołaniami: artystycznym i religijnym.
W 1946 roku Karol Wojtyła został wyświęcony na księdza. W 1958 otrzymał sakrę biskupią, zaś w 1967 został wyniesiony do godności kardynała. Równolegle uprawiał działalność naukową i pedagogiczną, jako profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uważa się, że myśl teologiczna Wojtyły wpłynęła na przebieg Soboru Watykańskiego II. Szczególnie istotnym elementem filozoficznej twórczości przyszłego papieża były medytacje nad teologią ciała – podkreślał on religijny wymiar ciała ludzkiego, a także miłości i seksualności. Tym zagadnieniom poświęcony został także ostatni z dramatów Wojtyły – „Przed sklepem jubilera”.
Po wybraniu na Stolicę Piotrową Karol Wojtyła, już jako Jan Paweł II, nie porzucił twórczości. W 2003 roku opublikował poemat „Tryptyk rzymski”. W 2005 roku ukazał się zaś eseistyczny tom „Pamięć i tożsamość”, w którym papież rozważał relację człowieka z Bogiem, ale także kwestie takie, jak dzieje totalitarnych reżimów i obowiązki wobec ojczyzny.
Warto sięgać po twórczość Jana Pawła II – gdyż myśl tego, wydałoby się, bardzo dobrze znanego człowieka, może nas nieraz zaskoczyć.