Biografia
Tadeusz Borowski urodził się w 1922 roku w Żytomierzu, na Ukrainie. Rodzice pisarza zostali przez bolszewików uznani za wrogów Związku Radzieckiego za co pod koniec lat 20. zesłano ich na Syberię. Borowski trafił wówczas pod opiekę ciotki, a w 1932 roku wraz ze starszym bratem wyjechał do Polski w zamian za oddanie komunistów przebywających w polskich więzieniach. Również rodzicom pisarza udało się dostać do Polski i cała rodzina zamieszkała w Warszawie.
Borowski kończył edukację po wybuchu II wojny światowej – zdał wówczas maturę na tajnych kompletach Gimnazjum Tadeusza Czackiego, a następnie studiował filologię polską na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Podejmował również pierwsze próby literackie. W 1943 roku został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie trafiła również jego narzeczona Maria Rundo. W 1944 roku Borowski został przewieziony do Dachau. Po wyzwoleniu obozu przez Amerykanów pisarz przebywał od maja do września 1945 roku w obozie dla osób wyzwolonych i przymusowo wywiezionych na roboty do III Rzeszy.
Do Polski Borowski wrócił w 1946 roku i aktywnie współtworzy polskie instytucje kulturalne. Szybko przyłączył się do ustrojowych przemian w kraju, a w 1948 roku otrzymał legitymację Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1949 – 1950 przebywał w NRD, gdzie był referentem kulturalnym, ale jednocześnie szpiegiem Polski Ludowej. Borowski odnalazł swoją przedwojenną narzeczoną, z którą się ożenił, a wkrótce urodziła się im córka Małgorzata. W czasie, gdy żona przebywała jeszcze w szpitalu z dzieckiem, 3 lipca 1951 roku pisarz zmarł z powodu zatrucia gazem. Prawdopodobnie było to samobójstwo.
Charakterystyka twórczości
Tadeusz Borowski debiutował w 1942 roku jako poeta, tomikiem „Gdziekolwiek ziemia”. Wojenna twórczość poetycka znalazła się również w tomie „Arkusz poetycki nr 2” (1944). Borowski jest jednak najbardziej znany z literatury obozowej. Stworzył bowiem przejmujący zbiór nowel „Kamienny świat” i opowiadań „Pożegnanie z Marią”, opartych na własnych doświadczeniach pisarza z obozów koncentracyjnych.
Jest to przejmujący obraz zniewolenia i upodlenia człowieka przez terror strachu i śmierci. Narrator opowiadań, Tadek, to porte parole autora – specjalnie wykreowana postać, która przypomina Borowskiego, jednak jest jedynie swoistym medium dodającym wiarygodności literackiemu światu. Tadek stanowi typ człowieka zlagrowanego; aby przetrwać w okrutnej rzeczywistości, pozbywa się on ludzkich cech i wtapia w otoczenie.